Bekkerzeel, gelegen tegen de zuidflank van de heuvelrug die de scheiding vormt tussen het Dender- en Rupelbekken, behoort tot de oudste dorpen van de streek. Het sele-toponiem verwijst naar de Frankische periode terwijl de oudste vermelding teruggaat tot 966. Aanvankelijk onder rechtstreekse jurisdictie van de hertog van Brabant was het grondgebied van Bekkerzeel in de 15de eeuw vrijwel volledig opgedeeld in lenen van het kasteel van Groot-Bijgaarden. Een ervan was het vlakbij de kerk gelegen hof ter Zittert, dat teruggaat tot het primitieve hof van Bekkerzeel, basis van ontstaan en (structurele) ontwikkeling van Bekkerzeel. De dorpskern ontwikkelde zich in de nabijheid van de Nieuwermolenbeek, langsheen de baan naar Asse, ter hoogte van een splitsing in een tak naar Zellik en een tak naar Groot-Bijgaarden.

Op één villa na, wist de dorpskern van Bekkerzeel, met name de directe omgeving van kasteel, kerk en pastorie, en dit ondanks de nabijgelegen autosnelweg, haar landelijk karakter tot op heden te bewaren. De open, landelijke bebouwing dateert uit de 19de eeuw en bestaat overwegend uit bescheiden, eenlaagse hoevegebouwen in baksteen met pannen zadeldaken. De hoeve ten westen van de kerk en de hoeve ter hoogte van Kleistraat-Schutstraat tonen een meer complexere structuur van drie vrijstaande volumes rond een erf gegroepeerd terwijl de overigen tot het meer bescheiden langgeveltype behoren. Een goed bewaard voorbeeld van dit laatste is de voormalige kosterswoning met zijn beluikte rechthoekige vensters en hardstenen dorpels. Twee complexen onderscheiden zich door hun omvang en specifieke typologie, namelijk het neoclassicistische oud gemeentehuis en de voormalige dorpsbrouwerij met ruim, tweelaags woonhuis en aanpalende bedrijfsgebouwen, waarvan de oorsprong teruggaat tot de oude dorpscamme.