Woning De Wulf naar ontwerp van architecten Johan Raman en Fritz Schaffrath werd gebouwd conform een op 7 november 1972 goedgekeurde bouwaanvraag. Het vrijstaande pand is naar achter ingeplant op een diep, rechthoekig bouwperceel, dat aan straatzijde op het noordwesten georiënteerd is. De woning wordt grotendeels aan het zicht onttrokken door een haag en enkele bomen aan de straatkant.

De woning is een toonbeeld van de brutalistische stijl die Raman en Schaffrath in deze periode hanteerden: opgebouwd uit betonsteen (hoewel het bouwdossier witgeschilderde baksteen aangeeft) en samengesteld uit een aaneenschakeling van verspringende volumes op onregelmatig grondplan en met ongelijke hoogte onder platte daken met sporadisch een schilddak. De vormgeving is hoofdzakelijk orthogonaal, met enkele markante details gebaseerd op de cirkelvorm, zoals de vrijstaande, cilindervormige schouw naast de ingang in de noordoostgevel. Volgens de bouwaanvraag was het schrijnwerk uitgevoerd in zwart geanodiseerd aluminium. Het geheel doet industrieel aan, in de lijn van het fabrieksgebouw Meca Pneumatics, ontworpen door het bureau BARO, waarmee Raman en Schaffrath goede contacten onderhielden.

De toegang bevindt zich in de noordoostelijke zijgevel. Deze gevel heeft een gesloten karakter en wordt slechts spaarzaam door rechthoekige openingen doorbroken. De voordeur wordt door een halfcirkelvormige luifel gemarkeerd. De overige gevels hebben een wat meer open karakter. De zuidwestgevel staat achteraan in verbinding met de tuin via een aangebouwd, deels overdekt terras met gemetste barbecue en vaste betonnen terrastafel. Later werd in het verlengde van dit terras een tuinterras met vijvers aangelegd naar ontwerp van Bea Cosijns.

De woning is opgebouwd uit drie grote blokken. Aan de straatzijde bevindt zich een eerste bouwblok op vierkant grondplan, onder een hoek geplaatst ten opzichte van het hoofdvolume. Dit bouwblok omvat de garage op de gelijkvloerse verdieping en een slaapkamer met aansluitende badkamer op de verdieping. Het hoofdvolume van de woning, op onregelmatig grondplan, omvatte de hal met toilet en vestiaire en de zitruimte en leefruimte aan de westkant. De keuken, de koele berging, wasruimte, speelruimte en eetruimte bevonden zich aan de oostkant. Alle ruimtes stonden in een vrij open verbinding met elkaar, waarbij binnendeuren sporadisch voorkwamen bij het toilet, de koele berging en de wasruimte. Op de verdieping boven de zit- en leefruimte bevond zich een studio. Een derde bouwblok, op vierkant grondplan, eveneens schuin geplaatst ten opzichte van het hoofdvolume, omvatte twee slaapkamers, een badkamer en een studio. Kenmerkend in het interieur waren de niveauverschillen en ook het voorkomen van splitlevels, die vaak terugkeren in het werk van de architecten, net als (vast) meubilair naar hun ontwerp, zoals een open haard in beton met markante vormgeving en een betonnen barmeubel.

De woning werd verkocht in 2002 en daarna gerenoveerd naar ontwerp van de interieurarchitecten De Poorter-Holdrinet. Het donkere seventies-interieur met felle kleuraccenten werd gestript en ook de indeling van het pand werd gewijzigd, om de woning meer bij de tuin te betrekken. Bijkomende waterpartijen werden voorzien. Hoewel het interieur grondig van karakter en kleurstelling veranderde, werden authentieke elementen als het barmeubel en de keukeninrichting behouden, net als de vaste barbecue met betonnen tafel op het terras.