Villa, ontworpen in 1969 in opdracht van M. Van den Hove naar plannen van het architectenbureau BARO (ondertekend door Eric Balliu). De woning was de directeurswoning van het industrieel complex van Meca Pneumatics, dat gelijktijdig tot stand kwam ten noordoosten van de woning. Bij een recente renovatie werd de directeurswoning omgevormd tot kantoren.

De fabriek van Meca Pneumatics kan in haar oorspronkelijke vorm beschouwd worden als één van de meest toonaangevende en opvallende realisaties van BARO, Bureau voor Architectuur en Ruimtelijke Ordening. Dit Gentse architectenbureau van Eric Balliu en Johan Baele gaat terug tot hun samenwerkingsverband vanaf 1967. De directeurswoning en de fabriek situeren zich dus in het vroege oeuvre van BARO.

De woning is achterin gelegen en bereikbaar via een oprit ten zuiden van de fabriek van Meca Pneumatics. Oorspronkelijk voorzag BARO een tuinontwerp dat de woning volledig integreerde in een groen kader, wat ook zichtbaar is op bewaard fotomateriaal. De oorspronkelijke tuinaanleg verdween echter door een herinrichting van het perceel vanaf circa 2012, zoals zichtbaar op luchtfoto’s. Ook werd er rond 2014 een nieuw bedrijfsgebouw gerealiseerd ten zuidwesten van de woning. Deze ingrijpende wijziging van de buitenaanleg tot een hoofdzakelijk verharde ruimte met parking en circulatie, doet afbreuk aan het karakter van de architectuur. Desalniettemin bleef de architectuur van de woning wel herkenbaar bewaard en is het een representatief voorbeeld van het brutalisme van BARO in zowel de dynamische, sculpturale vormgeving als het contrastrijke materiaalgebruik.

Woning Van den Hove is opgevat als een dynamische compositie van strakke, rechtlijnige volumes van één en twee bouwlagen onder platte daken. Aan de zuidwestzijde bevindt zich een gevelhoge cilinder, waarachter vermoedelijk de traphal schuilgaat. Ten zuidoosten wordt de woning uitgebouwd met een gebogen, eenlaagse uitbouw, geflankeerd door een met een gebogen muur afgeschermd terras. Een hoger oplopende, cilindervormige schouw en een vierkante schouw met een open bekroning markeren de volumes. De schouwen zijn uitgevoerd in baksteen onder een betonnen bekroning. Dit contrastrijke materiaalgebruik is aanwezig in het volledige parement, namelijk een combinatie van oranjebruine baksteen met – heden lichtgrijs geschilderde – elementen in beton. De betonelementen lijnen hoofdzakelijk de muuropeningen af en accentueren de structurele opbouw van het volume. Ook drie strakke, uitkragende waterspuwers zijn uitgevoerd in beton en verhogen de sculpturaliteit van het geheel. Eén van de waterspuwers is voorzien van een metalen ketting waarlangs het regenwater wordt afgeleid; de andere twee van regenpijpen. Aan de noordoostzijde bevindt zich een terras, overdekt met een gedeeltelijk open constructie van betonnen balken die eveneens een sculpturaal element vormt. Enkele verluchtingsgaten zijn in de gevel aanwezig in de vorm van uitkragende eternietbuizen. De volumes worden geopend met rechthoekige muuropeningen, ingevuld met vernieuwd schrijnwerk, naar model van het oorspronkelijke zwarte metalen schrijnwerk. Vermeldenswaardig is ook de beglaasde toegangsdeur, met de voor BARO typische grote cirkelvormige klink.

Aangezien de bouwplannen bij de bouwaanvraag grotendeels ontbreken, kan geen uitspraak gedaan worden over de planindeling. Toch kan op basis van het exterieur en in vergelijking met andere realisaties van BARO verondersteld worden dat de woning inwendig bestaat uit een vloeiende ruimtewerking met een open karakter, dynamisch geschikt over meerdere splitlevels. Ook werd de combinatie van, eventueel geschilderde, baksteen en beton waarschijnlijk verdergezet in het interieur