In de periode 1982-1986 werd de site van de voormalige hertogelijke burcht, later buitenverblijf van de aartshertogen en zomerresidentie van Karel van Lotharingen onderworpen aan archeologisch onderzoek.

Drie opgravingscampagnes onder leiding van J. De Meulemeester en M. De Wilde volgden elkaar op in een poging om de gekende historische gegevens te bevestigen. Hierbij werd gebruik gemaakt van de (niet gepubliceerde) resultaten van het archeologisch onderzoek van Maurits. Bequaert in 1942-1944. De resultaten waren meer dan bevredigend en bevestigden de historische gegevens. Op meest oostelijke punt van de landtong werd de oudste, rond 1200 te dateren bebouwing blootgelegd bestaande uit een vierkante zaal (12,6 x 12,6 m) en een gedeeltelijk ingegraven kelder met verdieping (12,6 x 4,2 m). Nog in de 13de eeuw werd deze residentiële constructie versterkt met een donjon (11,5 x 8,3 m) van aanzienlijke afmetingen en met een weermuur. De benedenverdieping van de donjon is nog goed zichtbaar, evenals de basis van de centrale kolom, enkele consoles en de aanzet van een kruisribgewelf. Ook de kelders van de grote, gotische "zale" (48 x 18 m) werden vrij gelegd. De resultaten van de opgravingen zijn gedetailleerd weergegeven in een aantal publicaties. De nog niet voor de helft opgegraven restanten bleven er echter zonder enige vorm van bescherming of consolidatie onbeheerd achter, blootgesteld aan weersomstandigheden en vandalisme.

• DEWILDE M. 1985: De donjon van het hertogelijk kasteel te Tervuren, Archaeologica Belgica I, deel 1, 141-160.