Volkswijk met 106 woningen voor gezinnen en bejaarden, tussen 1955 en 1959 gerealiseerd door de sociale huisvestingsmaatschappij Merelbeekse Sociale Woningen op de Keiberg te Merelbeke. Het ontwerp is van de Merelbeekse architect André Vanden Broecke.

De wijk Keiberg is een typische naoorlogse volkswijk bestaande uit gekoppelde eengezinswoningen met privétuinen, gecombineerd met enkele geïntegreerde bejaardenwoningen en gemeenschappelijke groenruimtes voor sociaal contact. De homogene architectuur wordt gekenmerkt door traditionele, witgeschilderde bakstenen gevels met rode accenten en pannendaken. De openbare en private groenzones worden afgeboord door lage tuinmuurtjes en door gegroepeerde tuinbergingen die toegankelijk zijn via wandelpaden.

Bouwgeschiedenis

Tussen 1955 en 1959 bouwde de sociale huisvestingsmaatschappij Merelbeekse Sociale Woningen een wijk van 106 woningen voor gezinnen en bejaarden op de Keiberg te Merelbeke. Het ontwerp is van de Merelbeekse architect André Vanden Broecke. De uitvoering werd toevertrouwd aan de Waarschootse aannemer De Clercq. De kostprijs per woning bedroeg 271.000 fr. Begin 1959 konden de woningen verhuurd worden en 14 juni van datzelfde jaar werd de wijk ingewijd (onder ander in aanwezigheid van minister van Staat August De Schrijver), met een bezoek aan een modelwoning. De wijk werd destijds geprezen omwille van de genereuze aanleg, de ruime woningen en het moderne comfort (zoals geïnstalleerde badkamers, water, gas en een elektriciteitsnetwerk dat omwille van esthetische redenen ondergronds werd aangelegd). Midden jaren tachtig werden 66 huizen die nog in bezit waren van de maatschappij gerenoveerd naar ontwerp van Leon en Paul Lecluyse.

Typering en beschrijving

De wijk Keiberg is een typische naoorlogse volkswijk die gekenmerkt wordt door een overwicht aan traditioneel ogende eengezinswoningen met privétuinen, vaak in combinatie met enkele bejaardenwoningen en gemeenschappelijke groenruimtes. Er werden 94 woningen voorzien voor jonge gezinnen en twaalf voor bejaarden, verspreid over de wijk, evenals gegroepeerde garages. De wijk bevindt zich op een heuvel en is enigszins afgesloten van de omgeving om het doorgaand verkeer te beperken maar er werd wel een wandelpad voorzien naar de vlakbij gelegen Sint-Michielsschool. De wijk telt verschillende kleinere groenzones met bomen, struiken en grasvelden waarin oorspronkelijk ook banken voorzien waren voor de bejaarden en speeltuigen voor de kinderen.

De huizen bestaan uit twee-, drie-, vier- vijf- en zeswoonsten met witgeschilderde bakstenen gevels, wit schrijnwerk, donkergrijze (oorspronkelijk mogelijk rode) bakstenen deuromlijstingen, rode bakstenen plint en zadeldaken met zwarte (oorspronkelijk mogelijk rode) pannen. De gezinswoningen tellen twee bouwlagen, de bejaardenwoningen één, beide types onder een zadeldak. Op de hoeken zijn bergingen voorzien (onder doorlopend zadeldak) waardoor de privétuinen van deze huizen visueel enigszins afgeschermd zijn. Ook de bergingen van de overige huizen, die gecentraliseerd worden aan de achterzijde van de percelen, zorgen voor een zekere afscheiding van de tuinen. Daar waar deze bergingen niet uitgeven op een straat, zijn ze ontsloten via wandelpaden. Zowel de publieke groenzones als de voortuinen worden afgeboord door lage witgeschilderde bakstenen muurtjes.

Evaluatie

De sociale woonwijk Keiberg heeft een architecturale en stedenbouwkundige waarde als voorbeeld van de typische naoorlogse volkswijken. Typerend zijn het circulatiepatroon (met wandelpaden en beperkt toegankelijke autowegen), de groenaanleg (met zowel grasvelden, struiken, hagen als bomen) en de uniform witgeschilderde bakstenen gevels, lage omheiningsmuren en bergingen, in combinatie met het witte schrijnwerk, de onbeschilderde bakstenen deuromlijstingen en plinten en de pannendaken.