30-tal bejaarden- en mindervalidenwoningen, door de sociale huisvestingsmaatschappij Het Lindenhof gerealiseerd in 1982 naast het OCMW-rusthuis "De Strandjutter", naar ontwerp van architect Jean Lauwereyns. Latere verbouwing van enkele woningen tot dagverzorgingscentrum "De Vierboetre".

Bouwgeschiedenis en situering

Eind jaren zeventig besliste de sociale huisvestingsmaatschappij Het Lindenhof onder voorzitterschap van R. Alleene en directeurschap van L. Lauwereyns om naast het OCMW-rusthuis De Strandjutter een dertigtal aanleunwoningen voor bejaarden en rolstoelpatiënten te bouwen op grond die ze in erfpacht kreeg van het OCMW. De plannen uit 1979-1980 zijn van de Brugse architect Jean Lauwereyns, de projectarchitect was Marc Dujardin en de aannemer bvba A. Tilleman en Zoon (Ichtegem). 11 september 1982 werden de woningen ingehuldigd (zie herdenkingssteen). Eén van de clusters werd later (deels) verbouwd tot dagverzorgingscentrum "De Vierboetre".

Typering en beschrijving

De 29 woongelegenheden (en één gemeenschapslokaal) zijn gegroepeerd in vijf clusters (met namen als "de wulk", "de kokkel", "de kinkhoorn" en "de strandgaper") op een gemeenschappelijk groengebied met wandelpaden om het gemeenschapsgevoel te bevorderen. Elke cluster bevat één woning voor rolstoelpatiënten en vier of vijf bejaardenflats voor alleenstaanden of koppels, met een inkom, kleine berging, leefruimte met kleine keuken en slaapkamer met kleine badcel. De architectuur bestaat uit gevarieerde volumes van één bouwlaag onder zadel- en lessenaarsdaken van zwarte pannen (oorspronkelijk had één clusters rode pannen) die geïnspireerd lijken door de boerderijen die gesloopt werden voor dit project. De groenaanleg bestaat vooral uit grasvelden met sierheesters aan de randen en drie geknotte canadapopulieren. Op het plan werden ook hoogstammen voorzien, aangepast aan het kustklimaat.

Evaluatie

Het bejaardenhof "De Strandjutter" heeft een stedenbouwkundige en architecturale waarde als een vrij uitzonderlijke vorm van bejaardenhuisvesting uit het laatste kwart van de 20ste eeuw. Het naburige en gelijknamige bejaardentehuis verhoogt de contextwaarde. Bepalende erfgoedelementen zijn de circulatiepatronen (voetgangerswegen), de schaal (laagbouw), de inplanting (clustering) en het materiaalgebruik (baksteen en dakpannen).