Het Krabbos is een loofbos met enkele bronstijdgrafheuvels die er in voorkomen.

Fysische geografie

Het Krabbos bevindt zich ten zuidoosten van het centrum van Buizingen (deelgemeente van Halle), tussen het Hallerbos (ten zuiden ervan), Begijnenbos (ten noorden) en het Kluisbos (ten noordwesten). Slechts een deel van dit bos (circa 3,9 hectare) is beschermd als landschap. Het bos is gelegen op een naar het noordwesten gerichte heuvelflank. De gemiddelde hoogte varieert van circa 80 tot circa 110 meter (Tweede Algemene Waterpassing). Door de begroeiing met bos heeft hier nauwelijks erosie plaatsgehad en bleef het oorspronkelijke reliëf goed bewaard.

De ondergrond bestaat ter hoogte van het Krabbos uit kalkhoudend, bleekgrijs, fijn zand met kiezel- en zandsteenbanken, behorend tot de Formatie van Brussel. Binnen het beschermde landschap komt een zeer droge zandbodem met duidelijke humus en/of ijzer B horizont (bodemtype Zag) voor.

Binnen het beschermde gebied bestaat de vegetatie overwegend uit loofbomen (eiken-berkenbos) met enkele naaldhoutaanplanten, voornamelijk van grove den (Pinus sylvestris). Ten noordoosten van het beschermde landschap komen enkele percelen gemengd bos voor.

Cultuurhistorisch landschap

In het zuiden van het beschermde landschap werden meerdere grafheuvels uit de metaaltijden aangetroffen. Dit zijn circulaire structuren met een diameter van circa acht tot elf meter. De hoogte varieert van 0,10 (sterk afgevlakte heuvel) tot 0,40 meter. Ten oosten ervan bevinden zich twee bronstijdgrafheuvels. De diameter van één ervan, gelegen op het domein ‘La Fresnaye’, bedraagt circa vijftien meter, de hoogte 0,45 meter.

Op de kabinetskaart van de Ferraris (1770-1778) is duidelijk te zien dat het bos, aangeduid als “Crapen Bosch”, één geheel vormde met de omliggende bossen, zoals het Hallerbos. De kaart van Vandermaelen (1846-1854) geeft aan dat het grote boscomplex op ongeveer 75 jaar tijd sterk versnipperd raakte. Op het einde van de 18de eeuw en in de loop van de 19de eeuw werden immers grote bosontginningen uitgevoerd, waardoor het Hallerbos van het Zoniënwoud gescheiden werd en de bossen op het grondgebied van Buizingen tot kleine, geïsoleerde bosjes vervielen. Hun voortbestaan is grotendeels het gevolg van het uitgesproken reliëf en de lagere bodemvruchtbaarheid, waardoor deze percelen voor landbouw niet aantrekkelijk waren.