De Sollembergmolen is een watermolen met een rijke geschiedenis, die teruggaat tot de 14de eeuw. De molen is gelegen langs een gedempte aftakking van de Molenbeek, op de kruising van de Watermolenstraat en Sollenberg. Het huidige complex bestaat uit witgeschilderde gebouwen uit de 19de en vroege 20ste eeuw met deels bewaard molenwerk.

Historiek

De Sollembergmolen wordt voor de eerste keer vermeld in 1321. Het was een banmolen in bezit van de heren van Aa. De molen werd door de familie De Coninck verkocht aan het kapittel van Onze-Lieve-Vrouw van Kamerijk in 1404. Vervolgens werden Karel Boiset en later de van Witthem’s eigenaars van de molen. In de 18de eeuw was de molen in het bezit van de Heren van Huizingen. De molen staat ingetekend op de Ferrariskaart uit 1770-1778 en werd vernoemd naar het gehucht Sollemberg waar hij gelegen is.

Het gebouw bestaat uit drie onderscheiden delen. Het middelste deel is het oudste. Het is op de bovendorpel van de deur gedateerd via het opschrift 'EVD – AMEVC – 1811'. Welke band er is met de Hoeve Vandienant aan de overzijde van de straat waar dezelfde initialen voorkomen in combinatie met het jaar 1834 is vooralsnog onduidelijk. Volgens de kadastrale gegevens wordt in 1859 de 'watergraanmolen' uitgebreid aan de zuidzijde. De pachter is dan Catherina Vandenant (= Vandienant?). Het huidige woonhuis aan de noordzijde van het complex werd kadastraal geregistreerd in 1917 en werd opgetrokken door molenaar Guillaume Algoed-Deneyer. In 1930 brandde de molen af. Molenaar Henri Eeman richtte de molen weer op maar deze keer voorzag hij de molen van een elektromotor. Frans Chabert was de laatste molenaar op de Sollembergmolen. De molen werd na zijn dood in 1950 niet meer gebruikt. De arm van de Molenbeek die de molen voedde werd in 1960 gedempt. Het gaande werk bleef deels bewaard in de oudste volumes. De gebouwen van de Sollembergmolen huisvesten sinds de jaren 1970 een horecauitbating.

Beschrijving

Het watermolencomplex bestaande uit drie aaneengesloten volumes in verankerde witgeschilderde baksteenbouw op gecementeerde plinten, onder drie zadeldaken. Ten westen van de molen lag de gekanaliseerde arm van de Molenbeek.

Het zuidelijk volume (links) uit 1859, kadastraal geregistreerd als watergraanmolen, telt twee brede en een smalle travee en twee bouwlagen onder een kunstleien zadeldak. Rechthoekige muuropeningen met hardstenen boven- en onderdorpels. De smalle rechter travee van de lijstgevel is uitgewerkt als toegangspartij en heeft laadluiken op de bovenverdiepingen en een katrol onder een dakkapel. In de twee linkertraveeën op elke verdieping een kleine, eenvoudige, rechthoekige vensteropening. De vrije zijpuntgevel heeft een recentere zijdeur en een zoldervenster. De achtergevel is gesloten.

Het middelste volume is boven de deur voorzien van een jaartalsteen 1811 en de initialen van de bouwheer. Het is het oudste deel van de watergraanmolen. Het volume telt eveneens drie traveeën en twee bouwlagen onder een iets lager kunstleien dak. Rechthoekige muuropeningen in hardstenen omlijsting. De middentravee van het pand heeft een deur en laadluik, waarboven een stellinggat zit. De achtergevel heeft drie vensteropeningen.

Het noordelijk volume (rechts) uit 1917, opgetrokken als woning met café, telt vier + één travee met een afgeschuinde hoek als ingangstravee. De benedenvensters van de lijstgevel zijn rechthoekig onder ontlastingsbogen, die van de verdieping zijn segmentboogvormig.