De Weg naar Heks is voor een gedeelte van haar tracé ingesneden als een holle weg. Aan weerszijden liggen (steile) hellingen met beplantingen. In tegenstelling tot veel holle wegen in dit gebied is deze nog grotendeels onverhard en niet toegankelijk voor gemotoriseerd verkeer. Deze weg staat reeds afgebeeld op de kabinetskaart de Ferraris (1771-1777) en ook op de later topografische kaarten afgebeeld. De weg is naar het zuiden verbonden met de holle weg in Sassenbroek.

Holle wegen zijn ingesneden in de (zand)leembodems (en eventueel het onderliggend geologisch substraat). Ze liggen meestal loodrecht op de hoogtelijnen en ze kunnen tot tien meter diep zijn. Door het eeuwenlange gebruik van wegen bleef de bovengrond onbegroeid en stond deze dus bloot aan erosie. Doordat telkens een laag sediment afstroomde bij hevige regenval, sneed de weg zich diep in, wat de erosie alleen maar versterkte. Langs weerszijden zijn meestal steile wanden te zien die spontaan begroeiden of beplant werden met bomen en struiken (vaak hakhout). Deze vegetatie heeft veelal een hoge biologische waarde en veel dieren vinden er hun onderkomen.