Burgerhuis in neoclassicistische stijl, samen met het gesloopte nummer 11 als een geheel van twee gekoppelde woningen opgetrokken in 1885. Bouwheer en uitvoerder was de aannemer Julien Bracke, van wie uit de periode 1885-1900 bouwdossiers werden teruggevonden voor een achttal woningen in Antwerpen. Daaronder een burgerhuis verderop in de Ballaarstraat uit 1893. Het gebouw werd in 1914 door de toenmalige eigenaar, aannemer Ernest Grimbers, met een tweede verdieping verhoogd en opgedeeld in twee woongelegenheden. Het pand maakt deel uit van een homogene, nagenoeg intact bewaarde huizenrij (nummers 13 tot 37), die grotendeels uit de jaren 1880 en 1890 dateert, met een neoclassicistische architectuur representatief voor het karakter van deze wijk.

Met een gevelbreedte van drie traveeën omvat de rijwoning drie bouwlagen onder een plat dak. Sinds 1914 vervangt de derde bouwlaag het oorspronkelijke zadeldak. De bepleisterde en beschilderde lijstgevel met schijnvoegen op de begane grond, rust op een geprofileerde plint uit blauwe hardsteen. Horizontaal geleed door de puilijst en kordonvormende lekdrempels, legt de compositie de klemtoon op de middenas. Deze wordt op de eerste verdieping gemarkeerd door een balkon met consoles en smeedijzeren borstwering, en op de toegevoegde tweede verdieping door een rankwerkmedaillon in de vorm van en camee met vrouwenhoofd. Verder beantwoordt de opstand aan een regelmatige ordonnantie met registers van rechthoekige muuropeningen, de bovenvensters in geriemde omlijsting. Een kwartholle houten kroonlijst vormt de gevelbeëindiging. Het houten schijnwerk van de inkomdeur en vensters is bewaard, evenals de smeedijzeren keldertralies en gietijzeren voetschraper.

De plattegrond beantwoordt aan de klassieke typologie van het burgerhuis dat uit een hoofdvolume en een smalle achterbouw in entresol bestaat, ontsloten door de zijdelings ingeplante inkom- en traphal. Volgens de verbouwingsplannen uit 1914 omvat elk niveau een voor- en achterkamer, met de keukens in de achterbouw.