Ruïne van een stenen grondzeiler, Westmeersmolen genaamd, gelegen ten westen van de Puyenbrug, ten noorden van de Zuidlede. Deze molen was in 1819 opgetrokken als een ronde bakstenen poldermolen, zowel voor de afwatering als voor de bevloeiing van de omgevende meersen door middel van een scheprad.

Tot aan de Franse Revolutie bleven de meersen langs de Zuidlede in eigendom van het kapittel van Sint-Baafs uit Gent. In 1798 werden de goederen van het kapittel geconfisqueerd en openbaar verkocht. De bezittingen van de abdij tussen de Moervaart en de Zuidlede werden grotendeels opgekocht door twee rijke Gentenaars, waaronder de advocaat Ferdinand Ottevaere (1766-1863).

In vergelijking met de gronden langs de Moervaart genereerden deze hooilanden een lagere opbrengst. Daarom liet Ottevaere in 1819 er een nieuw irrigatie- en drainagesysteem aanleggen met een bijhorend pompgemaal. Het water van de Zuidlede werd in dit systeem opgepompt naar een spaarbekken en van daaruit verdeeld over de hooilanden via sluizen en een netwerk van sloten. Door het terrein te nivelleren en onder te verdelen in met dijken afgesloten compartimenten, konden de gronden gecontroleerd bevloeid worden en kon eveneens het overtollige water afgevoerd worden. Op de kaarten van Popp (1842-1880) en Vandermaelen (rond 1850) wordt de molen op deze locatie aangeduid als "Westmeerschmolen".

Na de dood van Ottevaere in 1863 raakte de molen in verval. In 1896 wordt de molen reeds beschreven als puin. Tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikten Duitse militairen de molen als schietschijf. Na de oorlog kwamen boeren er stenen halen om stallen mee te bouwen en wegen mee te verharden. Vandaag is een verticaal gehalveerde molenromp bewaard.