Burgerhuis in sobere beaux-artsstijl naar een ontwerp door de architect Michel De Braey uit 1912, gebouwd in opdracht van de heer A. De Keersmaecker. Deze liet de woning in 1919 verhogen met een pseudo-mansarde ontworpen door de architect Frank Blockx.

De woning De Keersmaecker is representatief voor het rijpe, residentiële oeuvre in beaux-artsstijl van Michel De Braey, die zich in deze periode op het hoogtepunt van zijn loopbaan bevond. Na zijn debuut eind jaren 1880, maakte de architect omstreeks de eeuwwisseling naam met prestigieuze hotels in diverse neostijlen of landhuizen in cottagestijl. Tot de belangrijkste realisaties uit deze periode behoren de neogotische Anglicaanse kerk Sint-Bonifacius in de Grétrystraat en het in neorenaissancestijl ontworpen Gemeentehuis van Wijnegem. Na de Eerste Wereldoorlog was De Braey nog een vijftal jaar geassocieerd met zijn zoon Jan, alvorens omstreeks 1925 een punt achter zijn carrière te zetten.

Met een gevelbreedte van drie traveeën, omvat de rijwoning een souterrain en drie bouwlagen, oorspronkelijk onder een plat dak, sinds 1919 onder een pseudo-mansarde. De lijstgevel heeft een parement uit roomkleurige Silezische brikken in kruisverband, geaccentueerd door grijze baksteen voor speklagen en ontlastingsbogen, en gebruik van witte natuursteen voor de plint, waterlijsten, entablementen, hoekblokken, sluitstenen en lekdrempels. Geleed door de puilijst, legt de compositie de klemtoon op de middenas, die op de eerste verdieping wordt gemarkeerd door een gebogen entablement en een balkon met smeedijzeren borstwering, beide op consoles. Een gestrekt entablement op consoles en een ovaal bovenlicht met guirlande accentueren het portaal. Verder beantwoordt de opstand aan een regelmatig ordonnantieschema met registers van steekboogvensters op de begane grond, korfboogvensters op de eerste, en rechthoekige vensters op de tweede verdieping. Een klassiek hoofdgestel met houten kroonlijst op klossen vormt de gevelbeëindiging; pseudo-mansarde met leien dakbedekking, een houten dakkapel met voluten tussen oeils-de-boeuf, en een smeedijzeren dakvorst. Het houten schrijnwerk van de inkomdeur, het bovenlicht met typische roeden en de vensters is bewaard, evenals het smeedwerk van souterraintralies en parapetten, en de gietijzeren voetschraper.

De plattegrond beantwoordt aan de klassieke typologie van het burgerhuis, dat uit een hoofdvolume en een smalle achterbouw in entresol bestaat, ontsloten door de zijdelings ingeplante inkom- en traphal. Volgens de bouwplannen beslaat de gebruikelijke enfilade van salon, eetkamer, veranda en terras de begane grond, geflankeerd door de office met 'monte plats' in de achterbouw. De keuken deelt het souterrain met de spreekkamer. Op de eerste verdieping bevinden zich twee slaapkamers, op de tweede verdieping twee slaapkamers, een zijkamertje en een badkamer in de in 1919 verhoogde achterbouw, telkens met een terras aan de tuinzijde. De mansarde herbergt drie kamers en een bergruimte met bovenlicht.