Meergezinswoning in vroeg-modernistische stijl gebouwd in opdracht van Frans Tiebos, naar een ontwerp door Paul Smekens en Carlos Van der Voodt uit 1927. De architecten waren vermoedelijk van begin 1927 tot midden 1931 geassocieerd. Samen met de dubbelwoning Verswijver aan de Arthur Goemaerelei, en de woning Willems aan de Jan Van Rijswijcklaan, behoort de meergezinswoning Tiebos tot hun vroege gezamenlijke ontwerpen. De bouwheer had in 1924 op het aanpalende perceel al een burgerhuis laten bouwen naar ontwerp van Van der Voodt.

De meergezinswoning Tiebos behoort tot het relatief vroege oeuvre van Paul Smekens, die zich pas in 1921 na het beëindigen van zijn studies aan de Ecole des Beaux-Arts te Parijs, als zelfstandig architect vestigde. Na een eerste traditionele fase ontwikkelde hij vanaf 1924 een persoonlijke, eigentijdse vormentaal met kenmerken van de art deco. Zijn architectuur incorporeerde in deze periode vooral invloeden van de Amsterdamse School en architect Willem Marinus Dudok, opgedaan tijdens zijn verblijf in Nederland gedurende de Eerste Wereldoorlog. Met de villa Neefs uit 1926 aan de Della Faillelaan, won Smekens in 1929 de prestigieuze Prijs Van de Ven. Met deze architectuur toonde hij zich een gematigd modernist, met een kritische reserve ten overstaan van de puristische avant-garde. Nochtans was Smekens op hetzelfde moment als uitvoerend architect verantwoordelijk voor de bouw van de atelierwoning Guiette in de Populierenlaan, de enige realisatie van Le Corbusier in België. Vanaf midden jaren 1930 was de architect vooral actief in de Tentoonstellingswijk, waar hij tussen 1932 en 1935 niet minder dan veertien bouwprojecten tot stand bracht, enkele voor eigen rekening. Op twee eengezinswoningen na, betrof het uitsluitend opbrengsteigendommen, van bescheiden meergezinswoningen tot grotere appartementsgebouwen zoals het appartementsgebouw op de hoek van Camille Huysmanslaan, Generaal Cabrastraat en Van Varickstraat, waar Smekens van 1936 tot 1980 resideerde. Tijdens de laatste, naoorlogse fase van zijn loopbaan – de architect zette in 1965 een punt achter zijn praktijk - verdween het modernistische engagement zoals bij zo vele generatiegenoten vrijwel volledig naar de achtergrond. Zijn belangrijkste realisatie uit deze periode was het recent gesloopte Internationaal Zeemanshuis, ontworpen en opgetrokken in 1950-1954.

Met een gevelbreedte van drie traveeën, omvat de bescheiden rijwoning drie bouwlagen onder een plat dak. De lijstgevel heeft een parement uit wijnrood baksteenmetselwerk type Belvédère met Dudokvoeg (schaduwlintvoegen in combinatie met platvolle stootvoegen), zonder enige profilering of reliëf. Blauwe hardsteen is gebruikt voor de plint, witte natuursteen voor de pui, erkerbasis, waterlijst en dekstenen, en een cementbepleistering in simili-natuursteen (overschilderd) voor de erker. Axiaal van opzet wordt de bovenbouw gemarkeerd door de brede driezijdige erker van de eerste verdieping, waarop een balkon met smeedijzeren borstwering aansluit. Een rechthoekig drielicht met gestrekte, sterk geprononceerde waterlijst doorbreekt de tweede verdieping. Met een krachtig horizontaal accent belijnt een doorgetrokken tussendorpel de rechthoekige inkomdeur en vensters van de pui. Het oorspronkelijk houten schrijnwerk is naar bestaand model vernieuwd, met hergebruik van het siersmeedwerk van de deur, en de glas-in-lood-bovenlichten.

Volgens de bouwplannen groepeert het pand met L-vormige plattegrond twee woongelegenheden. Gelijkvloers en eerste verdieping hebben behalve de vestibule een gelijkaardige indeling, met een enfilade van drie kamers, en de keuken annex pomphuis en wc in de achterbouw. Op de tweede verdieping bevinden zich twee slaapkamers elk met ‘en suite’ badkamer.