Het ontwerp van het herenhuis wordt toegeschreven aan de toenmalige stadsbouwmeester van Mechelen, architect Franciscus Joannes Bouwens (1800-1865). Hiervoor is voorlopig wel nog geen sluitende bron teruggevonden. Opdrachtgevers waren Josephus Heylen en zijn echtgenote Lucia Rombauts. Het herenhuis werd in 1853 opgetrokken samen met een koetshuis, stalling en conciërgewoning in een parkje met grote serpentinevijver langs de westgrens. Op de topografische kaart van 1873 is het domein met de verschillende bouwvolumes en de oorspronkelijke serpentinevijver goed te zien. Na het overlijden van het echtpaar Heylen bleef het goed nog verschillende generaties als woonhuis met dokterspraktijk in gebruik. In de jaren 1960 werd een deel van het domein verkaveld, waardoor nu nog een tuin van 0,35 hectare rest.

De onderkelderde woning werd opgetrokken in een sobere neoclassicistische stijl. Het pand is opgevat als een rechthoekig bouwvolume van vier en drie traveeën en twee bouwlagen met mezzanino met bepleisterde lijstgevels en een karakteristiek afgeknot schilddak. De alleenstaande constructie heeft een met leien bedekt afgeknot schilddak waarvan de nokrichting parallel aan de straat loopt. De bepleisterde lijstgevels zijn voorzien van markante middenrisalieten met imitatie-banden, hoekpilasters met verdiepte schachten en een klassieke kroonlijst. De eenvoudige rechthoekige vensters met ijzeren roedeverdeling zijn op de tweede bouwlaag uitgerust met rolluikkasten. In het interieur bleven neoclassicistisch plafondlijstwerk en marmeren schouwtjes bewaard.

In de siertuin stond naast het verdwenen ingangshek een omstreeks de jaren 1960 afgebroken tuinpaviljoen. Het paviljoen werd vermoedelijk samen met het toegangshek in de vroege 20ste eeuw opgetrokken en wordt op enkele oude foto’s afgebeeld als een bakstenen constructie met een centraal torentje. Van de grotendeels gedempte serpentinevijver zijn enkel nog een deel van de contouren zichtbaar. De voor- en zijtuinen van de woning worden vandaag nog steeds omzoomd met bomen, waaronder enkele veteraanbomen uit de aanlegperiode. Aan de perceelgrens ten westen staat een zeer oude en waardevolle tulpenboom (Liriodendron tulipifera), verder bleven een gewone beuk (Fagus sylvatica) en enkele oude perelaars (Pyrus spec.) bewaard. In het gazon aan de voorgevel groeit nog een beeldbepalende solitaire tamme kastanje (Castanea sativa). De struikmassieven bestaan onder meer uit een aantal oude venijnbomen (Taxus baccata), hulst, laurierkers, hazelaar en rododendron. De achtertuin ligt grotendeels in gazon.