Begraafplaats in gebruik genomen nadat het kerkhof rond de Sint-Martinuskerk was opgeheven. De nieuwe begraafplaats werd ingehuldigd in 1936 en recent uitgebreid aan de oostzijde. In 1935 werd op het kadaster de verkaveling van een groter perceel ingetekend, op dat ogenblik eigendom van keizerin Charlotte, weduwe van keizer Ferdinand-Maximiliaan-Joseph. In 1936 werd de verkoop van het perceel van de begraafplaats aan de 'gemeente Meysse' geregistreerd, waarbij het 'bouwland' muteerde naar 'kerkhof', links van de inkom werd het 'doodhuis' ingetekend, rechts een bergplaats. Het ontwerp voor de nieuwe begraafplaats was volgens J. Heyvaert van de hand van Ernest Salu, ontwerper van grafmonumenten te Laken, die aan de Zonnelaan in Meise een buitenverblijf bezat.

Het oudste gedeelte op rechthoekige plattegrond is volledig omhaagd met in vorm gesnoeide taxus (topiary) en aan de straatzijde voorzien van een met schijnvoegen gecementeerde muur met balustrade. Ter hoogte van de toegang een gebogen insprong geaccentueerd door vier gecementeerde hekpijlers met bekronende toorts of bol waartussen smeedijzeren hekken. Het centrale toegangshek is versierd met lauwerkransen. Op de pijlers hardstenen gedenkplaten met het gemeentelijk wapenschild en opschrift: "jare 1936/ J. Vandeneynde burgemeester/ A. Van Doorslaer schepen/ J.B. De Meuter/ H. Mertens secretaris/ J.B. De Donder ontvanger" en "jare 1936/ J. Puttemans raadslid/ Em. De Waet/ X. Brouwers/ L. Van Dievoet/ Fr. Van Den Broeck/ L. Van Buggenhout". Aan weerszijden van de toegang een symmetrisch opgesteld, gecementeerd paviljoentje onder plat dak, links het voormalige lijkenhuis, rechts een bergruimte.

De padenstructuur vormt een Latijns kruis, op de kruising gemarkeerd door een witgeschilderde stenen calvarie. De Christusfiguur is niet origineel. Langs de middengang die is afgezet met knotbomen, bevinden zich een aantal graven die van het oude kerkhof werden overgebracht.