Het ensemble van drie identieke neoclassicistische burgerhuizen werd in 1902 gelijktijdig opgetrokken met de twee naastliggende burgerhuizen in opdracht van Mathilde en Maria Cazier. Gezien de afwezigheid van een bouwaanvraag, is de betrokken architect niet gekend. De woningen worden gekenmerkt door hun decoratief uitgewerkt gecementeerd parement. Bovendien behoren ze tot de oudste bebouwing ter hoogte van de Erasme Ruelensvest.

De drie woningen tellen steeds twee traveeën en twee bouwlagen op een hoog souterrain onder een mansardedak met een doorlopende nok. De identieke woningen zijn in repeterend schema naast elkaar gebouwd. Het gecementeerde parement ligt gevat tussen een lage hardstenen plint en een geprofileerde houten kroonlijst op klossen (vervangen bij 57) en loopt over de drie gevels heen. Neoclassicistische ornamentiek waarin horizontale elementen domineren, zoals imitatievoegen, kordonlijsten, doorlopende lekdrempels en gevelbanden. Ter hoogte van de eerste twee bouwlagen werden imitatievoegen toegepast. De derde bouwlaag, gescheiden van de andere bouwlagen door een geprofileerde lijst, bestaat uit imitatiebaksteen en drie horizontale en gevlochten slingers, uitgewerkt in cement.

In de smalle deurtraveeën zit telkens een deur op de begane grond, een verhoogd bovenlicht voor de verlichting van de traphal op de eerste verdieping, en een volwaardig venster op de bovenverdieping. In de brede, als risaliet uitgewerkte venstertraveeën, bevindt zich telkens een laag venster voor het hoge souterrain, een deurvenster met een in smeedijzer uitgewerkte borstwering op de verhoogde begane grond, en een bovenvenster met een op decoratief uitgewerkte consoles steunend balkon met verfijnd, fraai smeedwerk (bewaard bij nummers 57 en 61). De steekboogvormige vensters worden op de tweede en de derde bouwlaag omgeven door een geprofileerde lijst, eveneens uitgewerkt in cement. Op de derde verdieping wordt deze omringende lijst doorbroken door een met een festoen uitgewerkte sluitsteen. Het gevelveld tussen de voordeur en het bovenlicht werd steeds van een gekrulde intekening in de cementafwerking voorzien. De steile ondervlakken van het mansardedak werden steeds voorzien van een met voluten en fronton uitgewerkt dakvenster en een in cement geïmiteerd ossenoog. Afgezien van de originele deuren van de woningen nummer 57 en 59, werd het schrijnwerk bij de drie woningen vernieuwd.

De indeling van de woningen is niet gekend uit archiefmateriaal; gezien de klassieke tweeledige indeling van de gevel, wordt een traditionele enkelhuisplattegrond verwacht, met gang met trappenhuis in de smalle deurtravee, en twee of drie rechthoekige kamers, achter elkaar geschikt in de brede venstertravee. In het hoge souterrain, kenmerkend voor 19^de- of begin-20^ste-eeuwse stadswoningen, was doorgaans de keuken ingericht.