In 1934 werd de bouw van de drie burgerhuizen aan het Lodewijk Engelbertus Van Arenbergplein kadastraal geregistreerd. De woningen werden opgetrokken in opdracht van Werner Janssen. Wegens het ontbreken van de bouwaanvraag is de architect niet gekend. Deze rijwoningen maken deel uit van een homogene reeks overwegend eclectische burgerhuizen, die het beeld van Lodewijk Engelbertus Van Arenbergplein bepalen. Kenmerkend is het sobere en repetitieve gevelschema, ontdaan van overbodige ornamenten. Naast rode baksteen, is veelvuldig gebruik gemaakt van blauwe hardsteen (gelijkvloers) en witte natuursteen (verdiepingen). In de gaaf bewaarde gevels is het schrijnwerk volgens oorspronkelijke indeling van groot belang.

Glazenier Lou Asperslagh (1893-1949) woonde vanaf 1934 tot omstreeks 1946 in één van de drie burgerhuizen, op het moment dat hij zijn atelier in Le Chalet des Sports aan de Kardinaal Mercierlaan had. Hij creëerde onder andere tegeltableaus en glasramen voor het Landbouwinstituut en het Sportinstituut, in het nabijgelegen Arenbergpark te Heverlee en voor de kapellen van het Sint-Pieterscollege te Leuven. Verder was hij betrokken bij de vormgeving van de interieurs van enkele Turnhoutse kerken. Hij was glazenier van religieuze iconografie en werkte volgens traditionele, ambachtelijke technieken.

Beschrijving

De drie burgerhuizen zijn vormgegeven als een doorlopend geheel, met alternerend geprononceerde venstertraveeën en sobere deurtraveeën. De gevels hebben een parement uit fel rode baksteen, verbonden door waterlijsten en speklagen uit blauwe hardsteen en witte natuursteen. De woningen tellen elk drie traveeën en drie bouwlagen onder een doorlopend, vooraan gemansardeerd zadeldak van rode pannen.

De gevels zetten aan op een plint uit blauwe hardsteen, voorzien van keldergaten. Hardsteen is eveneens aangewend voor de gestrekte lateien en lekdrempels van de rechthoekige vensters en deuren op de begane grond, die doorlopen in de natuurstenen speklagen. De gelijkvloerse vensters van elke woning worden gescheiden door decoratief uitgelengde consoles. Deze dragen de driezijdige erkers die oplopen over de eerste en tweede verdieping, en zijn opgebouwd uit een natuurstenen skelet met bakstenen rollagen als vulling, en rechthoekige openingen. De erkers zijn afgewerkt door middel van een geprofileerde houten kroonlijst, en hadden aanvankelijk een schuine bedaking. De deurtraveeën zijn per bouwlaag sober opengewerkt door middel van een rechthoekig venster met een natuurstenen latei en hardstenen lekdrempel. Drie afzonderlijke houten kroonlijsten op klossen sluiten de identieke gevels af. De mansarde wordt per travee geopend door dakvensters met flankerende zuiltjes en een gestrekte waterlijst.

Het schrijnwerk werd, bij de renovatie van de gevels, grotendeels vervangen met behoud van de oorspronkelijke indeling. Het oorspronkelijk houten schrijnwerk van de guillotineramen met gekruiste roedeverdeling in het bovenlicht bleef intact op de gelijkvloerse verdieping. De inkomdeur van nummer 11 is nog origineel, de overige werden eveneens naar dit model vervangen. De dubbele houten deuren hebben grote ruiten en een bovenlicht, eveneens met de kenmerkende roedeverdeling. Het schrijnwerk op de verdiepingen is vervangen door pvc, zonder profilering. De oorspronkelijke indeling (opengaande vleugel onderaan en vaste vleugel met roedeverdeling bovenaan) werd geïmiteerd. Vermoedelijk was aanvankelijk al het schrijnwerk wit geschilderd.

De oorspronkelijke plattegrond van de drie woningen is niet gekend wegens het ontbreken van de initiële bouwaanvraag. Een klassieke enkelhuisindeling kan vermoed worden. Deze werd grondig gewijzigd in functie van de herbestemming van de gelijkvloerse verdieping tot restaurant, waarbij de drie woningen werden samengevoegd.