Studentenhuis opgericht door de salesianen van de Don Boscogemeenschap in 1962-1965. Gebouw in een brutalistische, sterk gestileerde en monumentale vormentaal naar het ontwerp van architect Victor Broos uit 1958.

Historiek

In 1958 verkreeg de salesiaan pater Deckers, verbonden aan de Don Boscogemeenschap, een vergunning voor het bouwen van een studentenhuis, ook wel het Sint-Pauluscollege genoemd. In 1962 werd de toelating op vraag van de paters vernieuwd aangezien de bouw van het studentenhuis nog steeds niet was aangevat. Aanvankelijk maakte het studentenhuis deel uit van een grootschalig ontwerp door Victor Broos waarbij het achtergebied van de Paul Van Ostaijenlaan, het huidige ‘Lammekensveld’ ten oosten van de tuinwijk Matadi, werd ingericht als een grootschalig kloostercomplex voor Don Bosco. Dit klooster met studentenhuis, kapel en aanhorigheden, zou worden opgetrokken in eenzelfde bouwstijl als het huidige studentenhuis, en zou zich organiseren rondom een binnenplein, ingericht als siertuin. In de correspondentie naar aanleiding van de vernieuwing van de bouwaanvraag in 1962, blijkt dat financiële problemen van de salesianen tot gevolg hadden dat de bouw werd uitgesteld. Mogelijk vormde dit ook de reden voor het effectieve uitblijven van de bouw van het klooster. De plannen werden gereduceerd tot het huidige studentenhuis. De uiteindelijke uitvoering verschilt licht van de plannen opgemaakt door Broos in 1958. De Don Bosco-peda opende haar deuren in oktober 1965 met 27 studenten uit de eigen congregatie en 56 oud-leerlingen uit hun Vlaamse colleges. Ook vandaag fungeert het pand nog als studentenresidentie waarbij op de verschillende verdiepingen in totaal 80 studentenkamers zijn ingericht.

Beschrijving

Het bouwvolume werd opgetrokken op een U-vormig grondplan, waarbij de twee korte zijvleugels aan de noordzijde de rooilijn van de straat volgen. De hoofdvleugel wijkt zo terug achter een ondiep voorplein. Het studentenhuis telt vijf bouwlagen voor de hoofdbouw en drie bouwlagen voor de lagere zijvleugels, alle onder een platte daken met sterk overkragende dakranden. De vijfde bouwlaag wijkt terug en creëert zo een zekere dynamiek in de gevel. De hoofdbouw wordt langs de voorzijde ritmisch geleed in negen traveeën, verticaal gescheiden door kolossale pijlers. Brede vensterpartijen markeren per bouwlaag en per travee de achterliggende studentenkamers. Het geheel is bekleed met betonpanelen, waarvan de voegen oorspronkelijk correspondeerden met de raamverdeling (vandaag minder uitgesproken vanwege het vernieuwde schrijnwerk). De sterke horizontale geleding van de verschillende verdiepingen, die berust op het alterneren van stroken bandramen en betonpanelen, wordt doorbroken door het uitgesproken verticale effect van de pijlers. De hoofdtoegang situeert zich in de oksel gevormd door de hoofdbouw en de linker zijvleugel. Een schuine luifel benadrukt de toegangspartij met de oorspronkelijke stalen vleugeldeur. De flanken van de zijvleugels onderscheiden zich door een eenvoudige uitwerking van de kopgevels. De kopgevel van de linkervleugel werd blind uitgewerkt, slechts geritmeerd door de doorlopende, horizontale voegen van de betonnen gevelpanelen. De kopgevel van de rechterzijvleugel werd opvallend verticaal geleed door een opeenvolging van smalle lichtstroken, oplopend van plint tot dakrand, alternerend met betonnen pijlers. Ook hier loopt de kenmerkende, horizontale, verdeling van de betonnen gevelpanelen door. Het originele schrijnwerk werd, afgezien van de inkomdeur, vervangen door een eigentijds model, ongeveer volgens de oorspronkelijke raamindeling.

Volgens de bouwplannen omvat de begane grond de inkom- en traphal met portiersloge en kantoor in de linkerflank, een recreatiezaal met leeshoek en een tweede trap in de rechterflank. Ontsloten door de middengang herbergt de tussenliggende zone vijf studentenkamers, drie spreekkamers en sanitair. De bovenverdiepingen groeperen telkens twintig studentenkamers waarvan drie dubbele rond de middengang, met de traphallen en het sanitair aan de uiteinden.