Bunker Ni9 is één van de vier bunkers van Roosdaal gebouwd in 1939 door het Belgisch leger als deel van een linie van 38 bunkers langs de stelling Waterloo-Halle-Ninove.  Bij de inventarisatie van de bunkers, in 1946, gaf de Belgische Genie elk van de bunkers een nummer, in Roosdaal van Ni6 tot Ni9. De bunkers flankeren elkaar en liggen elk in een andere windrichting. Bunker Ni8 is de meest noordelijk gelegen bunker. De bunker ligt te midden van akkerland en is niet bereikbaar.

In 1939 werd in de regio Pajottenland Zennevallei gestart met de uitbouw van een weerstandslinie. Deze weerstandslinie maakte deel uit van de K(oningshooikt)-W(aver)-linie. Dit onderdeel liep vanaf Waver tot aan de Dender in Pamel en diende als obstakel voor een inval via het westen van België. De linie werd gevormd door cointet-versperringen die als een ijzeren muur door het landschap liepen met daarlangs versterkte bunkercentra in Waver, Halle, Kester, Ninove en Roosdaal.  In 1939 deed Van Havermaet – Watniel afstand van een stuk bouwgrond op de Wolfputberg voor de bouw van bunker Ni8.

Bij het binnenvallen van de Duitse troepen zou de linie echter weinig weerstand bieden. Bij bevel van hogerhand werd de linie prijsgegeven en dienden de troepen zich op 16 mei 1940 terug te trekken naar de Scheldelinie. Op het einde van 1941 werd de ijzeren muur op bevel van de Duitsers afgebroken en het staal van de hier gebruikte versperringen kreeg een nieuwe bestemming, bijvoorbeeld als obstakel op het strand van Normandië. Niet getransporteerde onderdelen werden gebruikt door de plaatselijke boeren als werktuigen.

De landsverdediging droeg de bunkers op 30 juli 1953 over aan het Ministerie van Financiën - Directie Registratie en Domeinen. In 1963 ging de grond opnieuw naar de familie Van Havermaet.

Alle 38 bunkers van de stelling zijn in wezen verschillend, afhankelijk van de plaats waar ze opgesteld zijn en de richtingen waarin ze moeten vuren. Dit geldt ook voor deze te Roosdaal. In Roosdaal zijn vier bunkers ingeplant op een heuvelrug tussen de dorpskern en de Ninoofsesteenweg met uitzicht over de Dendervallei. Ze stonden met elkaar in verbinding door loopgraven. Er kunnen twee types onderscheiden worden: bunkers Ni9 en Ni7 met telkens twee geschutruimten en bunkers Ni8 en Ni6 met drie geschutruimten. Een opvallend kenmerk van de bunkers langs de linie Waver-Halle-Ninove is de aanwezigheid van valse schietgaten. Zo heeft elk van deze bunkers telkens drie valse schietgaten al of niet in een nis geplaatst. De bezetting van bunker Ni8 bestond uit een sergeant bunkeroverste met per mitrailleur: één korporaal stuksoverste, één richter-schutter, één lader, één hulplader en vier bevoorraders en voor het geweermitrailleur één korporaal ploegchef, één schutter en vier bevoorraders.

De buitenzijde is bekleed met cementen noppen, ook wel eitjes genoemd. De noppen dienden als camouflage doordat ze een bladerdakpatroon vormen. De noppen ontbreken aan de bovenzijde van de bunker. Hier zijn 16 haken voorzien om camouflagenetten aan vast te hechten. De toegang bestond uit twee deuren. De binnendeur vormt samen met de buitendeur een sas die de geschutruimte afsloot. Drie kokers zorgden voor de luchtverversing, maar dienden ook om ingeworpen granaten opnieuw naar buiten te rollen. Bovenaan is een opening voor een periscoop waardoor de bunkers samen met de veldtelefoons in verbinding stonden met de nabijgelegen bunkers.

Bunker Ni8 heeft een toegang in het noorden achter een scherfmuur. De overige wanden in het oosten en in het westen worden opengewerkt door een schietgat in een nis voor het opstellen van een mitrailleur, één schietgat voor het opstellen van een geweermitrailleur gelijk met de buitenwand in het zuiden en daarnaast nog drie valse schietgaten gelijk met de buitenwand. 

De schietgaten zijn dichtgemetseld met baksteen. De schil van de bunker is op verschillende plaatsen gelost of vertoont scheurvorming omwille van betonrot. Rondom de bunker hoge onkruidvorming en mosvorming op de bovenzijde van de bunker.