Op 9 mei 1987 nam de stedelijke brandweerdienst het nieuwe gebouwencomplex Rodenhuize in gebruik, gelegen in het industriegebied van Gent, vlakbij de Moervaart. Ontwerper was architect Jean Van den Bogaerde die al in 1973 een eerste voorontwerp maakte.

Historiek

In 1973 al maakte architect Jean Van den Bogaerde in opdracht van het schepencollege een voorontwerp voor een nieuwe brandweerkazerne die opgetrokken zou worden in het industriegebied van Gent, vlakbij de Moervaart. Twee jaar later maakte diezelfde ontwerper een definitief ontwerp op. Pas in 1978 werd echter een bouwvergunning verleend op basis van plannen van juni-juli 1976 die op 12 december 1977 aangenomen waren door het schepencollege. Ingenieur A.I.G. Roger Meyns werkte mee aan deze plannen en later zou ook architect Romain Berteloot betrokken worden. Uiteindelijk nam de stedelijke brandweerdienst het nieuwe gebouwencomplex Rodenhuize pas op 9 mei 1987 officieel in gebruik. De kazerne bood plaats aan 150 personen en omvatte ook een sportzaal, zwembad en wagenarsenaal. In 2009 werd een vergunning verleend voor de sloop van het binnenzwembad en een vrijstaande berging, en voor de verbouwing van de kazerne naar ontwerp van Arteum Architects (Jan Bosschem) uit Louvain-la-Neuve. De erfgoedwaarde van het complex bleef echter grotendeels behouden.

Beschrijving

De brandweerkazerne werd ingeplant tussen twee bestaande bomenrijen, waarvan één later gerooid is. Het complex is opgebouwd rond een noord-zuid-as met, van zuid naar noord, de sportinfrastructuur (sporthal en zwemkom aan weerszijden van de as), het centrale, drie bouwlagen tellende kazernement (met op de begane grond de personeels- en publiekstoegang, administratie en kleedruimte, op de eerste verdieping het personeelsverblijf met vergaderzaal, en op de tweede verdieping de rustplaats), en ten noorden daarvan het arsenaal. Ten noordwesten van het kazernement bevindt zich de droogtoren en ten westen daarvan de slangenwasplaats en de magazijnen rond de oefenkoer.

Het middengedeelte met kazernement heeft een meer open, informeel karakter, onder andere door het gebruik van diagonalen in de planindeling, die ook terugkomen in de droogtoren. Die laatste fungeert als scharnier tussen de verschillende vleugels. De overige vleugels zijn meer functioneel opgevat maar ook het arsenaal heeft deels een schuine, getrapte plattegrond. Als materiaal werd gekozen voor onderhoudsvriendelijke gebakken klinkerkeien voor muren en vloeren, zowel binnen als buiten, afzelia schrijnwerk en zichtbeton (bijvoorbeeld voor de centrale trap). De overspanning is uitgevoerd met houten gelamelleerde spanten – zoals Van den Bogaerde ook gebruikte in het Museum van Deinze en de Leiestreek – met isolerende sandwichpanelen en een centrale lichtstraat. Het interieur is vrij sober afgewerkt maar heeft toch enkele decoratieve, postmodern getinte accenten zoals de getrapte bakstenen kapitelen in het zwembad en de turnzaal.