De goed bewaarde, halfvrijstaande woning in postmodernistische stijl werd in 1979 ontworpen door de architecten Johan Raman en Fritz Schaffrath, in opdracht van Eric Impens.

Het pand telt drie bouwlagen onder plat dak en is opgetrokken op een eenvoudig rechthoekig grondplan, met achteraan een erker op vierkant grondplan. Het parement is uitgevoerd in een grijze gevelsteen, vermoedelijk betonsteen. Op de plannen werd donkerbruine mangaansteen als materiaal aangegeven. Het metalen schrijnwerk lijkt op de garagepoorten na bewaard en is in opvallende rode en paarse tinten geschilderd, een kleurkeuze die ook bij andere werken van de architecten voorkomt.

De noordwestgerichte straatgevel heeft een gesloten karakter, iets wat eveneens vaak voorkomt bij andere panden van Raman en Schaffrath. Op de benedenverdieping zijn twee garagepoorten ingebracht. De bovengrens van elke bouwlaag wordt in de voorgevel gemarkeerd door een smalle, horizontale strook stenen in een lichtere grijze tint. De eerste en tweede verdieping worden doorsneden door een centrale, verticale, smalle insprong op driehoekig grondplan, aan weerszijden in het gevelvlak afgewerkt met overhoeks geplaatste, uitstekende betonstenen en onderaan uitlopend op een driehoekige plantenbak, die eveneens een decoratieve vormgeving kreeg in getrapte en overhoeks geplaatste steen. De driehoekige insprong is op de eerste verdieping aan de linkerkant van één venster voorzien, wordt op de tweede verdieping door twee vensters doorbroken en eindigt bovenaan op een expressieve, meerledige driehoekige luifel.

Ook de zichtbare oostgevel is vrij gesloten opgevat, met centraal een decoratief opgevatte verticale lichtstrook, die op iedere verdieping anders is uitgewerkt en is opgebouwd uit geometrische elementen samengesteld uit lichtgrijze gevelstenen, rechthoekige ramen en glasbouwstenen. Op de benedenverdieping omvat de strook de voordeur. De lichtgrijze, horizontale stroken uit de voorgevel worden hier in de noordelijke helft van de gevel doorgetrokken. De gevel wordt verder doorbroken door een overhoeks venster op de eerste verdieping aan straatzijde.

Een markant element aan tuinzijde is de centrale erker onder schuin oplopend glasvlak.

Volgens de plannen is de woning binnenin opgebouwd volgens het door Raman en Schaffrath vaak gebruikte splitlevelprincipe, wat een grote openheid in het interieur garandeert. De splitlevels worden verkregen door de woning aan tuinzijde van een souterrain te voorzien, waardoor een niveauverschil tussen voor- en achterkant van het pand ontstaat. Een centrale lichtkoker brengt licht tot in het hart van de woning, ook een element dat meermaals voorkomt in het werk van de architecten.

De toegang tot de woning bevindt zich centraal in de oostgevel. In de hal bevindt zich de trap naar de verdiepingen. De niveaus -1,55m en 0m zijn volgens de plannen ingevuld met garage, kelder en kruipruimte. Het volgende niveau, van 0,95m tot 2,55m omvat de leefruimtes, keuken en afgesloten berging aan de straatzijde, gevolgd door de eetplaats en de zithoek aan de tuinzijde. Op het volgende niveau (3,65m tot 5,25m) bevinden zich aan straatzijde twee slaapkamers met toilet en een hobbyruimte aan de kant van de tuin. De ruimte ertussen wordt ingenomen door een bureel en de open ruimte van de centrale lichtkoker. Op het hoogste niveau van de woning bevindt zich aan de tuinzijde de slaapkamer van de ouders met een badcel. De huidige indeling van het interieur is niet bekend.

De speelse, decoratieve uitwerking van details, het kleurgebruik en het bewust zoeken naar ornamentiek maken van de woning een representatief voorbeeld van het postmodernisme dat vanaf het einde van de jaren 1970 in het werk van Johan Raman en Fritz Schaffrath aanwezig is.