De Wolfsvenweg is een dreef van robinia's, een soort die zelden voorkomt in dreven. De dreef is 4 à 5 m breed en langs weerszijden liggen grachten.

Het wegdek is grotendeels aangelegd met kiezel. In het zuiden bestaat een klein gedeelte uit een weg van twee-sporenbeton met een grasstrook ertussen.

De bomen zijn geplant volgens een geschrankt plantpatroon met plantafstanden van circa 11 m. De stamomtrekken variëren tussen de 130 en 260 cm. In de dreef staan ook enkele zilverberken.

Veel robina's zijn aangetast door zwavelzwammen die kernrot veroorzaken. Dit wijst erop dat de bomen zich in het veteraanstadium bevinden.

Zoals uit de Ferrariskaart blijkt, was dit gebied op het einde van de 18de eeuw nog heide. In de tweede helft van de negentiende eeuw werd dit bebost met naaldhout en ontstond er een netwerk van orthogonale ontginningswegen. De Wolfsvenweg was de meest zuidelijke van deze wegen. Na de Tweede Wereldoorlog werd het bos grotendeels omgezet naar weilanden. De oudste nog aanwezige bosbestanden dateren van 1940. Op de topografische kaart van 1969 en luchtfoto van 1970 is de dreef duidelijk zichtbaar. De ouderdom van de robinia's is niet gekend.