De Walestraat loopt van het noordwesten van Hoegaarden naar de grens met Wallonië tussen uitgestrekte akkers. Het centrale deel van de weg heeft een licht tonrond profiel en is over een lengte van ongeveer 580 m verhard met kasseien in Tiense kwartsiet in halfsteensverband. De kasseien zijn overwegend vierkant en rechthoekig van fortmaat en hebben een voskleurige patina. De kasseiweg is ongeveer 3 m breed en is afgeboord door in de lengte geplaatste boordstenen in Tiense kwartsiet en soms Petit Granit. In de plaats van boordstenen zijn vaak gewone kasseien gebruikt die in de lengte zijn geplaatst. De voegvulling met zand zorgt voor een waterdoorlatende wegverharding. Op veel plaatsen zijn de kasseien overstoven ten gevolge van erosie van deze wegbermen. Het vervolg van het wegtracé is voorzien van een betonverharding. Waar de weg dieper is ingesneden, zijn er steile taluds van circa 3 m met hakhout van onder andere es en veldesdoorn.

Historisch wegtracé

In het 17de-eeuwse kaartboek van de abdij van Park te Heverlee staat deze weg aangeduid als ‘straete van hoegarden naar melin’. De Kabinetskaart van de Ferraris toont een dicht netwerk van holle wegen die de kouters doorkruisen die zich uitstrekken tussen de beekvalleien van de Schoorbroekbeek en de Grote Gete. Op de Vandermaelenkaart passeert de weg een kruispunt gemarkeerd door l’ Arbre Madelaine. De weg vormde toen de hoofdverbinding tussen Hoegaarden en Melin en liep parallel met het wegtracé dat langs de dorpskern van Nerm passeerde en de beekvallei volgde.

In de loop van de 18de en 19de eeuw werden veel tot dan onverharde verbindingswegen gekasseid in functie van een beter rijcomfort. Vooral in de holle wegen zorgde een verharding voor een betere berijdbaarheid. In 1896 lijstte de gemeente Hoegaarden een aantal wegen op waar dringende verbeterwerken nodig waren. De 4 m brede holle Waleweg zou over een afstand van 1500 m aangepakt worden. De meeste wegen waren toen nog onverhard en werden bij zware regenval onberijdbaar. Het feit dat de overheid gratis transport ter beschikking stelde voor materiaal voor verbetering van het wegennetwerk, vormde een extra stimulans voor de gemeente. Het centrale deel van de Waleweg was gekasseid tegen het begin van de 20ste eeuw, de rest van de weg bleef lange tijd onverhard en werd pas gekasseid in functie van het nieuw aangelegde kerkhof in de jaren 1920-1930. Het wegdeel in het zuidwesten, op de grens met Wallonië, werd nog later verhard, rond het midden van de 20ste eeuw.

De huidige kasseiweg vormt een relict van de historische verbindingsweg die nog steeds het natuurlijke reliëf volgt.