In het gehucht Aalst splitst de hoofdweg Nerm zich voorbij de Sint-Antoniuskapel. Naar het zuidwesten loopt de weg parallel met de Schoorbroekbeek richting L'Ecluse (Sluis) en gaat voorbij de bebouwing over in een kasseiweg.

De kasseiweg Nerm heeft een licht tonrond profiel en is over een lengte van ongeveer 1400 m verhard met kasseien in Tiense kwartsiet in onregelmatig verband. De kasseien zijn eerder vierkant van vorm en hebben een voskleurige patina. De kasseiweg is ongeveer 3 m breed en is afgeboord door in de lengte geplaatste boordstenen in zowel Tiense kwartsiet als Petit Granit . De voegvulling met zand zorgt voor een waterdoorlatende wegverharding. Langs de beekvallei loopt de kasseiweg tussen parallelle langsgrachten. In de tweede bocht is het wegdek plaatselijk verstevigd met beton maar vervolgt opnieuw als kasseiweg met boordstenen in Petit Granit en Tiense kwartsiet. In het laatste deel van de holle weg is ter ondersteuning een extra rij boordstenen in Petit Granit gelegd naast de Tiense kwartsiet. Eens de weg het plateau bereikt, is het vervolg van het tracé voorzien van een betonverharding.

Waar de weg iets dieper is ingesneden, krijgt hij het karakter van een holle weg met taluds van 3 tot 4 m met hakhout van es, veldesdoorn, hazelaar en els. In de bermen staan ook opgaande eik en kers. De kasseiweg biedt zichten op de graslanden in de beekvallei en op de akkers op het plateau waar de weg overgaat in een betonweg.

Historisch wegtracé

In het 17de-eeuws kaartboek van de abdij van Park vormt de weg de verbinding tussen de gehuchten Nerm, Aalst en Caubergen die langs de beekvallei waren ingeplant met toegang tot de vruchtbare weilanden en akkers. Op de 18de-eeuwse historische kaarten loopt de weg over uitgestrekte akkers tussen Aalst en Sluis als deel van een netwerk van vaak holle wegen. Volgens de Atlas der Buurtwegen was buurtweg nr. 8 de verbindingsweg tussen Nerm en Sluis, de zogenaamde ‘Caey Berg straat’. De weg bleef lange tijd onverhard. In 1889 noteerde de gemeenteraad van Hoegaarden meerdere klachten van inwoners van de gehuchten Aalst en Nerm over de slechte staat van de weg op een tweetal plaatsen waar deze samenkwam met de beek. Tijdens de wintermaanden en bij hevige regen was de weg onbegaanbaar wat een grote hinder vormde voor de landbouwers rondom. Als antwoord hierop besliste de gemeente in 1893 om de weg deels te verbreden langs het water en te verbeteren door middel van kasseien. De rest van de weg volgde in de eerste helft van de 20ste eeuw. Op de topografische kaart van 1927 is het volledige wegtracé verhard.