De Getestraat is een 350m lange kasseiweg in hoofdzakelijk porfier, occasioneel afgewisseld met strookjes Tiense kwartsiet. Voor 1886 kreeg dit tracé een verharding in kasseien, wat vrij vroeg is voor een buurtweg die naar een vallei leidde. Bijzonder aan deze weg is dat hij op een brug over de Gete aansloot, terwijl de Getevallei traditioneel en ook nu nog weinig doorgaande wegen heeft. Daarom ook had deze weg voor de bewoners uit Neerlinter toch enig belang, al was het maar om de gras- en hooilanden aan de andere kant van de Gete te kunnen bereiken. Via de dijk langs de Grote Gete trokken zij dieper de vallei in. De Getestraat was dus hun toegangsweg tot de graslanden langs de rivier. De Atlas der Buurtweg omschrijft de weg als de verbinding tussen Bunsbeek (noord) en Wommersom, zuid van de Gete. Het traject staat ook al op de Villaretkaart afgebeeld (1745). Toen bestond de brug enkel uit een ‘plank’, een houten bruggetjes dus, dat later tot een groter model is gemoderniseerd. Tot een weg voor doorgaand verkeer is hij nooit uitgegroeid. Mede daardoor is hij nu nog altijd representatief voor een typische 19de-eeuwse lokale buurtweg: eerder smal (ongeveer 300cm), met kasseien verhard, nauwelijks bebouwd, ingebed in agrarisch gebied, met behoud van zijn historisch-geografische context zijnde de riviervallei. De kasseiverharding begint bij het voormalige stationnetje van Neerlinter langs de spoorlijn Tienen-Drieslinter die nu als lange afstandsfietspad is ingericht. In het zuiden eindigt de kasseiweg voorbij de Getebrug, waarvan de verharding breed uitwaaiert (tot 630cm).