Betonnen militaire constructie, gelegen op een akker ten noordnoordoosten van Muntekouter 3. De bunker ligt tegen de zuidelijke helling van de hoger gelegen Muntekouter, op 90 meter ten noordoosten van bunker Mu2, op 250 meter ten westzuidwesten van bunker Mu4. De bunker maakt deel uit van een concentratie aan bunkers.

Het betreft een Belgische bunker, opgetrokken als onderdeel van het Bruggenhoofd Gent. Deze verdedigingsstelling werd tussen 1934 en 1938 aangelegd op acht kilometer ten zuiden van Gent en maakte deel uit van het nationaal reduit. De aanleg hiervan kaderde in de fortificatiepolitiek die België na de Eerste Wereldoorlog voerde.

Het eigenlijke bruggenhoofd was opgebouwd uit twee weerstandsnesten – Betsberg en Muntekouter – en drie steunpunten – Semmerzake, Eke en Astene. De weerstandsnesten en steunpunten waren met elkaar verbonden via een courtine, bestaande uit drie verdedigingslijnen.

De weerstandsnesten dienden rondom rond verdedigd te worden en moesten op zichzelf stand kunnen houden, ook in het geval de rest van de bunkerlinie zou vallen. De 25 bunkers van het weerstandsnest Muntekouter werden bijgevolg dicht bijeen opgericht. De toegepaste bunkertypes van het weerstandsnest lopen sterk uiteen, gaande van bunkers met één ruimte voor mitrailleur tot bunkers voor 47mm kanonnen.

Bunker Mu3 was sterk ingewerkt in de helling en bestaat uit één toegangssas en twee bunkerruimtes met een getrapte schietopening voor mitrailleur in zuidoostelijke zijde. Zodoende was dit schootsveld afgestemd met dat van bunkers Mu4 en Mu5. De bunker was voorzien voor de opstelling van een Maximmitrailleur en een Hotchkiss- of Coltmitrailleur. Deze bunker bevatte ook een observatiekoepel die via klimijzers bereikt kon worden en via een spreekbuis in verbinding stond met de mitrailleurruimtes. Een uitstekende muur (‘oreillon’) ter hoogte van de meest zuidelijke hoek diende deze schietopeningen bijkomend te beschermen.

De bunker werd gecamoufleerd aan de hand van betonnen bulten ('enduit Tyrolien mamelonné'), die nog steeds aanwezig zijn. Hierop werd wellicht camouflageverf in groene en bruine tinten aangebracht. De schietopeningen werden verborgen achter metalen valluiken. Ook de deur vóór de toegang en de luiken vóór de schietopening werden met dergelijke planken bekleed. De toegangsput was in baksteen uitgemetseld op de betonnen vloer met waterputje na, en kon wellicht via klimijzers bereikt worden.

De bunker vertoont voor zover zichtbaar geen sporen van oorlogsgeweld. Op bevel van de Duitse bezetter werden ijzeren onderdelen in 1941 in principe verwijderd en werden bunkeropeningen in 1944 dichtgemetseld. De toegang en schietopeningen zijn naderhand terug (deels) opengemaakt.