Betonnen militaire constructie gelegen in het bos van de Betsberg. De bunker ligt tegen de westelijke helling van de hoogte.

Het betreft een Belgische bunker, opgetrokken als onderdeel van het Bruggenhoofd Gent. Deze verdedigingsstelling werd tussen 1934 en 1938 aangelegd op acht kilometer ten zuiden van Gent en maakte deel uit van het nationaal reduit. De aanleg hiervan kaderde in de fortificatiepolitiek die België na de Eerste Wereldoorlog voerde.

Het eigenlijke bruggenhoofd was opgebouwd uit twee weerstandsnesten – Betsberg en Muntekouter – en drie steunpunten – Semmerzake, Eke en Astene. De weerstandsnesten en steunpunten waren met elkaar verbonden via een courtine, bestaande uit drie verdedigingslijnen. De weerstandsnesten dienden rondom rond verdedigd te worden en moesten op zichzelf kunnen standhouden, ook in het geval de rest van de bunkerlinie zou vallen. De 22 bunkers van het weerstandsnest Betsberg stonden dicht bijeen. In het weerstandsnest zijn heel verscheiden bunkertypes terug te vinden.

Bunker Be15 lag aan de westelijke zijde van het weerstandsnest Betsberg. De bunker bestaat uit een L-vormig toegangssas en één bunkerruimte met een schietopening voor mitrailleur, met een schootsveld in westelijke richting. De schietopening kon afgesloten worden met een metalen valluik. Deze schietopening was bijkomend beschermd door een oreillon (uitstekende bunkermuur). De bunker was voorzien in de opstelling van een mitrailleur van het type Maxim en Browning FM30. Op de chardome-affuit was een merkteken aangebracht met de locatie van bunker Be1, waarvoor hij in rugdekking stond opgesteld. Het toegangssas kon betreden worden via betonnen treden.

Bij wijze van camouflage diende de bunker zo goed mogelijk op te gaan in zijn omgeving. Hiertoe werd op het dak een soort van bloembak uitgewerkt met lage randen, waarin platen met bitumen ter isolatie en aarde werden aangebracht zodat er ook op het dak begroeiing zou komen. Een zinken goot werd aangebracht om het overtollige water af te voeren. De nog zichtbare delen van de bunker werden gecamoufleerd aan de hand van betonnen bulten ('enduit Tyrolien mamelonné'), die nog steeds aanwezig zijn. Hierop werd camouflageverf aangebracht. Aanplantingen rond de bunker dienden bij de bouw maximaal behouden te blijven.

Op het eerste zicht vertoont de bunker geen sporen van oorlogsgeweld. Op bevel van de Duitse bezetter werden ijzeren onderdelen van de bunkers in 1941 in principe verwijderd. Bunkeropeningen dienden in 1944 te worden dichtgemetseld, maar deze zijn vandaag helemaal open.