Ommuurd kerkhof ten zuiden van de parochiekerk met een dodenhuisje, calvariekapel en een collectie aan 18de, 19de en 20ste-eeuwse graftekens.

Het kerkhof van Kluizen gaat ongetwijfeld net als de kerk terug tot de 12de eeuw. Tot begin 20ste eeuw is op de kaarten nog een typisch cirkelvormig, ommuurd kerkhof zichtbaar. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog wordt het kerkhof ten zuiden uitgebreid zodat het nu een eerder driehoekige vorm heeft. Het deel ten noorden van de kerk is later omgevormd tot een plein.

Een bakstenen muur met betonnen afdekking omheint het oude kerkhof terwijl de 20ste-eeuwse uitbreiding omhaagd is. In 1863 werden een beenderhuis, een calvarie en een ijzeren afsluiting op het kerkhof gebouwd. De calvariekapel vormt een onderdeel van de bakstenen noord-zuidgerichte afscheidingsmuur. Het is een eenvoudige bakstenen kapel op een rechthoekig plattegrond, opengewerkt naar het noordwesten. De gevel naar het kerkhof is geaccentueerd met geblokte bakstenen hoekpilasters gedecoreerd met twee natuurstenen negblokken en een natuurstenen sluitsteen, alle drie diamantvormig uitgewerkt. Een met zwarte baksteen omlijst fronton bekroont de voorgevel. In de kapel staat onder een tongewelf een calvariekruis met Christusbeeld opgesteld. Zowel in de calvariekapel als tegen de kerkhofmuur bleven 18de- en vroeg 19de-eeuwse grafzerken van pastoors bewaard: pastoor J.R. Remeus (+ 1767), pastoor P. Hacke (+ 1856) in de calvariekapel, pastoor F.J. Meys (+ 1743) in de kerkhofmuur. Ze werden vervaardigd in hardsteen en marmer en beide 18de-eeuwse stenen zijn vermoedelijk afkomstig uit de kerk.

Het pad tussen de kerk en de calvariekapel en het pad ten zuiden van de kerk worden geflankeerd door de oudste vrijstaande graftekens van het kerkhof. De vormgeving varieert van calvariebergen met boomstamkruisen over stèles-met-graftuinen tot stèles afgetopt met een kruis en verhoogde zerken en hun stijl van eclecticisme tot art deco. Verschillende knielbankjes bleven hier bewaard. Blauwe hardsteen overheerst, aangevuld met tekstplaten in witte marmer en marbriet.

Opvallend in deze groep graftekens is een neoclassicistisch grafkapel van de familie de Potter d'Indoye uit het midden van de 19de eeuw. Stanislas De Potter (+ Kluizen 2 februari 1854) werd er als eerste bijgezet. De kapel rust op een hardstenen podium dat de volledige kelder afdekt. Het podium is omheind met hardstenen paaltjes, verbonden door een metalen ketting. Aan de westzijde is het podium afgesloten door een neoclassicistische kapel onder hardstenen dak en flankerende balustrades. Opmerkelijk is dat de grafkapel geen dienst doet als gebeds- en herinneringsruimte maar enkel de toegang tot de ondergrondse crypte herbergt. Het bakstenen (?) gebouw met gepleisterde of gecementeerde gevels heeft aan de westzijde een hardstenen tempelvormige voorgevel waar ook de toegang tot de kapel zit. De plint loopt vloeiend over in de kapel en de balustrade. De gevel is bekroond met een bekronend fronton met een kruis er op.  De naar boven toe verjongende deuropening heeft een omlijsting versierd met vijfpuntige sterren. Op de muurpartij links en rechts van de deur prijkt een omgekeerde toorts. In beide gecementeerde zijgevels zitten smalle verticale vensteropeningen met een geaccentueerde hardstenen onderdorpel en een opmerkelijk ver uitspringende bovendorpel. De oostgevel, deels gecementeerd en deels met een hardstenen bovenbouw, wordt voorafgegaan door een plantenbak met een ijzeren balustrade. De gietijzeren balusters zijn met een granaatappel afgetopte, de balustrade met vijfbladige bloemen is vervaardigd uit smeedijzer. De hardstenen balustrades aan de westzijde zijn ingevuld met smeedwerk. Een kleine dwarse balustrade, versierd met papavers, accentueert de toegangsdeur.

Ten westen van het pad tussen de kerk en de calvariekapel ligt een ereperk met identieke hardstenen afgeronde grafstèles voor oud-strijders. Tegen de muur liggen vier oorlogsslachtoffers (?) uit de Tweede Wereldoorlog begraven onder betonnen grafkruisen.

Ten zuidoosten van de kerk werd in 1899-1900 een lijkhuis opgericht. De aannemer was volgens de oprichtingstekst in de noordelijke zijmuur L. D’Huyvetter. De architect werd niet vermeld. Het is een neogotische bakstenen constructie van één bouwlaag op een rechthoekig plattegrond, oost-west gericht met de ingang naar het oosten. Het geheel rust op een uitspringende bakstenen plint met een hardstenen afzaat. De hoeken worden geaccentueerd met verjongende steunberen die onderbroken en bovenaan afgewerkt worden met hardstenen afzaten. Beide puntgevels hebben aandaken met schouderstukken op hardstenen kraagstenen en hardstenen dekstenen. In de puntgevels zitten gesmede muurankers. Verdiepte spits toelopende driepasboogvormige spaarvelden decoreren beide puntgevels. In de oostelijke puntgevel werd daarin een rondbogige deur onder een luifel en erboven een oculus aangebracht. Zowel de driepasboog als de omlijstingen van de deur en de oculus in de oostgevel zijn afgewerkt met alternerend rode en zwarte baksteen. De houten beglaasde deur heeft een bovenlicht met gebogen roedeverdeling. De zijgevels hebben een getrapte kroonlijst, eveneens in alternerende rode en zwarte bakstenen. Enkel de noordelijke zijgevel heeft drie rondboogvormige vensters, omlijst met zwarte en rode baksteen en opgevuld met een houten raam met een bovenlicht, verdeeld met gebogen roeden. In de muurdam onder het middelste raam werd de oprichtingsplaat aangebracht. De zuidelijke langsgevel is op een steunbeer na ongedecoreerd.

Het terreinonderzoek werd uitgevoerd in 2017 en 2020.