Gotisch zaalkerkje, in 1611 gebouwd door graaf de Méan ter vervanging van de oorspronkelijke romaanse kerk, waarvan de toren behouden bleef. Gerestaureerd in 1905 door M. Christiaens. Thans éénbeukige kerk (oorspronkelijk driebeukig?) van vier traveeën met vierkante westtoren, en een koor van een rechte travee met driezijdige sluiting. Neogotische dwarsbeuk van 1856 ter hoogte van het koor. Het gebouw is opgetrokken uit mergelsteen.

Vierkante westtoren van drie geledingen door waterlijsten gescheiden, onder tentdak (leien). In de westzijde, smalle spitsboogpoort in een diep inspringend spitsboogportaal met zware druiplijst afgewerkt; in de noordzijde bleef de aftekening bewaard van twee daken, wijzend op thans verdwenen aanbouwsels, en een gedichte deur; de derde geleding is afgelijnd door middel van een geprofileerde kroonlijst en voorzien van twee spitsboogvormige galmgaten op de noord- en zuidzijde.

Schip onder zadeldak (leien). Spitsboogvensters (confer portaal); hieronder bevinden zich een rij gedichte gaten, mogelijk van het gebint van een thans verdwenen zijbeuk; het muurvlak onder de vensters vertoont een behakt oppervlak.

Bepleisterd interieur overdekt door middel van een spitstongewelf, met spitsboogvormige scheiboog tussen schip en koor. Bepleisterd kruisribgewelf voor de toren.

Mobilair: Beeld van Sint-Antonius, gepolychromeerd hout (17de eeuw); beeld van Sint-Rochus, gepolychromeerd hout, neogotisch.

Aan weerszij van het portaal een grafsteen; rechts: grafsteen van Johannes de Méan en echtgenote (1670); links: een grafsteen van 1643.