Volgens de legende was dit de plaats van de ontmoeting van Sint-Hubertus met het hert. De kapel was oorspronkelijk aan Sint-Martinus toegewijd. Bedevaart tegen hondsdolheid en tandpijn.

Barokkapel van 1729 met oudere, romaanse kern uit de 12de eeuw, gelegen temidden van de beemden. Omringend kerkhof met enkele grafkruisen uit eind 16de- begin 17de eeuw.

De plattegrond beschrijft een zeszijdige centrale aanleg met rechthoekige sacristie tegen de achtergevel. Bakstenen gebouw met afwerking van mergelsteen voor de hoekblokken. Tentdak (leien) met dakruiter.

De voorgevel is voorzien van twee bakstenen pilasters, een ovaalronde oculus en een getoogd portaal in een rechthoekige, geprofileerde kalkstenen omlijsting met druiplijst en sluitsteen. De andere gevels: getoogde vensters met hardstenen dorpels en vlakke mergelstenen sluit- en aanzetstenen.

Sacristie van mergelsteen en silexblokken, resterend van het romaans gebouw, onder zadeldak (leien). Aangepaste muuropeningen en verschillende wijzigingen in de gevels.

Mobilair: Beeld van Sint-Hubertus, gepolychromeerd hout (14de eeuw ?), in 1883 gerestaureerd; beeld van Sint-Marcoen, gepolychromeerde terracotta (17de eeuw).

Altaar met voorstelling van de Bekering van Sint-Hubertus en wapenschild van Arnold-Joseph de Stordeur, kanunnik van Onze-Lieve-Vrouw van Tongeren (circa 1720); tabernakel, eik (eerste kwart 16de eeuw).

Op het kerkhof, grafkruisen uit eind 16de eeuw en eerste helft 17de eeuw.