De huidige neoclassicistische kerk vervangt de in 1851 afgebroken romaanse kerk met basilicale opstand, uit de 11de of 12de eeuw, waarvan het grondplan een driebeukig schip met halfrond koor en westtoren beschreef; laatstgenoemde was blind en had een zeer oude onderbouw; de kerk was voorzien van een vlakke houten zoldering; één der zijbeuken werd reeds in 1684 afgebroken. De nieuwe kerk werd gebouwd in 1852, op 200 meter afstand van de oude kerk, naar ontwerp van J. Dumont.

De plattegrond beschijft een driebeukig schip van vier traveeën, een voorstaande westtoren, een koor van een rechte travee met driezijdige sluiting, aan weerszij geflankeerd door sacristiëen.

Sober, bakstenen gebouw onder zadeldak (leien), met gebruik van hardsteen voor plint, waterlijsten en omlijstingen der muuropeningen.

De toren heeft een rondboogportaal in de westgevel, waarboven een klein rondboogvenster en een oculus met uurwerk; in elke zijde een rondboogvormig galmgat; ingesnoerde naaldspits.

Het schip is voorzien van rondboogvensters, de hardstenen booglijsten onderling verbonden.

Bepleisterd interieur, de middenbeuk van de zijbeuken gescheiden door middel van een rondboogarcade op zuilen. Tongewelf boven het schip, vlakke zoldering boven de zijbeuken; halve koepel boven het koor.

Mobilair: Beeld van Sint-Servatius, gepolychromeerd hout (begin 17de eeuw); beeld van Christus aan het kruis, gepolychromeerd hout (midden 19de eeuw); beeld van Sint-Sebastiaan, gepolychromeerd hout, volkskunst (eerste helft 19de eeuw); processiemadonna, gekleed (begin 17de eeuw).

Hoofdaltaar, geschilderd hout, barok (begin 18de eeuw) met schilderij, voorstellend de Hemelvaart, gesigneerd en gedateerd L. Hendrix (Peer), 1859; zijaltaren (midden 19de eeuw).

Orgel door Pereboom & Leyser, Maastricht (tweede helft 19de eeuw) in een oudere orgelkast.