Zetel van een heerlijkheid, sedert de 17de eeuw in het bezit van de familie Steenhault. Heden is het nog een groot domein met beboomd park, neerhof, waterkasteel en kasteelhoeve. Het neerhof, bestaande uit een U-vormige vleugel met ringgracht, gaat het staatsieplein vooraf en klimt in kern op tot de 17de eeuw, werd aangepast midden 18de eeuw en vergroot in de 19de eeuw.

Eénlaags bakstenen gebouw met schilddak (pannen en kunstleien), geflankeerd door hoge, ronde hoektorentjes met kegeldak (leien); erg gesloten karakter van de gevel aan de parkzijde: baksteenmetselwerk slechts voorzien van schietgaten, twee kloosterkozijnen en de rondboogpoort van zandsteen, bekroond met een wapensteen (Steenhault).

De binnenplaatszijde werd in 1758 opengebroken en samen met de haakse vleugels (mansardedaken) aangepast. Arduinen arcade van rondbogen op zuiltjes, op de middelste sluitsteen gedateerd "Anno 1758".

In het verlengde van de haakse vleugels werden in de loop van de 19de eeuw nog bijgebouwen opgetrokken.

Het huidig uitzicht van het waterkasteel resulteert uit meerdere bouwperiodes; de oudste kern is terug te vinden in de vier verdiepingen hoge toren met tentdak en uibekroning, en in het vierkante gebouw met twee bouwlagen en vier traveeën onder hoog tentdak (leien), door verankering gedateerd 1610; traditionele bak- en zandsteenstijl met hoekblokken en speklagen, en alleen in de hoektoren bewaarde kruis- en kloosterkozijnen; midden 18de eeuw vermoedelijk werden de kruiskozijnen verbouwd tot de huidige vensters.

In 1845 werd de polygonale hoektoren en de drie rondbogen achteraan toegevoegd. In 1885 werden de overige volumes bijgebouwd, zodat een vrij gevarieerd ensemble ontstond. Tezelfdertijd werden, onder leiding van architect Malfait, de oude vleugels gerestaureerd.