Rijhuis van drie traveeën en drie bouwlagen onder een zadeldak (nok parallel aan de straat). In kern een traditioneel diephuis van twee bouwlagen uit de tweede helft van de 16de eeuw. Oorspronkelijk een trapgevel waarvan de tweeledige top was geopend door een rechthoekig drielicht met lager middenluik en omlopende waterlijst. Het pand werd in 1863 in opdracht van de weduwe Simons door meester-timmerman J. Janssens in neoclassicistische stijl aangepast. Daarbij werden de getrapte top en aansluitende bedaking van de voorbouw vervangen door een extra verdieping onder een nieuw, dwarsgericht zadeldak. De achterbouw met diepgericht zadeldak en aandak bleef behouden.

Bepleisterde lijstgevel, vermoedelijk in bak- en zandsteenbouw, verankerd door smeedijzeren muurankers met gekrulde spie. Registers van rechthoekige bovenvensters op cordonvormende lekdrempels, en een klassiek hoofdgestel. De cafépui bekleed met faïencetegels uit 1941, kreeg later een baksteenparement.

In een kamer op de eerste verdieping werden in 1978 muurschilderingen ontdekt, uit de 16de en de vroege 17de eeuw. Figuratieve voorstellingen verbeelden een landelijke scène met reminiscenties aan de parabel van de Verloren Zoon, en een musicerend gezelschap rond een feesttafel.

Breedhuis met traditionele kern uit de tweede helft van de 16de of de eerste helft van de 17de eeuw, in neoclassicistische stijl aangepast in de eerste helft van de 19de eeuw. Gecementeerde lijstgevel, drie traveeën en drie bouwlagen, met rechthoekige vensters met doorlopende lekdrempels. Begane grond vrij recent bekleed met faïence-tegels. Banale gevel doch muurankers met gekrulde spie verraden de oudere kern.