Voor de regio karakteristieke 19de-eeuwse dorpswoning van één bouwlaag, volledig opgetrokken uit zandsteen onder overkragend pannen zadeldak met de nok loodrecht op de straat. Op het kadaster wordt in 1879 een sterke volumevergroting ingetekend waarbij een kolenmagazijn en schuur worden omgevormd tot landgebouw. In 1895 werd de verkoop en omvorming tot woning geregistreerd; de nieuwe eigenaar was Guillaume Lambert (1818-1909), één der ontdekkers van het Kempische Steenkoolbekken die in het begin van de jaren 1890 in deze omgeving een buitenverblijf (nummer 90) liet bouwen en in de nabijheid diverse eigendommen verwierf.

De licht getoogde muuropeningen zijn gevat in een beschilderde bakstenen omlijsting. De puntgevel aan de straat had bij de eerste inventariscampagne in de jaren 1970 nog een houten windbord; de benedenvensters zijn aan deze zijde beluikt.

Woning in breuksteenbouw met verbouwde muuropeningen.