De Abdij van Valduc, in 1230 in Hamme gesticht, bezat reeds in 1414 een refugium op de hoek van de Naamsestraat en de Sint-Antoniusberg. Volgens Van Even (1895) werd het refugium gedeeltelijk in 1566, gedeeltelijk in 1766 heropgebouwd, en bestond het pand uit een dubbel gebouw dat door een koer gescheiden werd; vermoedelijk een hoofdvolume aan de straat en parallel hiermee een bijgebouw of achterhuis. Het hoofdgebouw werd gemoderniseerd in 1838 (Van Even, 1895), en werd toen vermoedelijk met een mezzanino verhoogd, ontdaan van zijn kruisvensters, en voorzien van een pleisterlaag, waardoor het geheel een classicistisch uitzicht kreeg. Het pand kreeg zijn huidige vorm in 1923, toen naar ontwerp van E. Peeters de nu nog bestaande pui werd toegevoegd ter vervanging van vier vensters en een deur (in dezelfde ordonnantie als heden). Gelijktijdig werden, bij wijze van versiering en/of ter vervollediging, de twee rechtse vensters in de tweede bouwlaag voorzien van negblokomlijstingen. In een nota die bij het bouwdossier gevoegd werd (23.05.1923), is bovendien sprake van ontpleistering van de voorgevel. Een foto uit 1964, genomen bij de bouw van het aanpalende pand (heden boekhandel Fonteyn-Wouters) toont aan dat toen in de linkerzijgevel, ter hoogte van de tweede bouwlaag, een venster zat, hetgeen betekent dat de zijgevel vermoedelijk ooit minstens gedeeltelijk vrijstaand was. In de rechterzijgevel zijn op dezelfde hoogte een kloosterkozijn en een klein venster in negblokomlijsting dichtgemetseld. Een duidelijke bouwnaad toont daar tevens aan dat het hoofdgebouw aanvankelijk minder diep was en later - vermoedelijk in 1923 - naar achter uitgebouwd werd.

In zijn huidige vorm, breedhuis van vijf traveeën, twee bouwlagen en een mezzanino onder een pannen zadeldak met schild en dakvlakvensters. De lijstgevel wordt gekenmerkt door een pui met een parement van similisteen, waarin de muuropeningen gescheiden worden door pilastervormige penanten die rusten op een zandkalkstenen plint en uitlopen op een eenvoudig hoofdgestel. De bovenbouw is opengewerkt door rechthoekige vensters met hardstenen lekdrempels en zandkalkstenen lateien, en wordt afgesloten door een eenvoudige entablement waarin de steigergaten verwerkt zijn. De drie linkse vensters van de mezzanino zijn blindvensters.

Gedeeltelijk onder het verbouwde rijhuis uit de 18de eeuw: monumentale gotische kelder uit eind 13de begin 14de eeuw. Vierkante ruimte overkluisd door fraaie kruisribgewelven, opgevangen op een zware middenzuil met knoppenkapiteel en geprofileerde kraagstenen op de zijmuren.

Voormalig refugium van de abdij van Val-Duc. Bewaarde gebouwen in traditionele bak- en zandsteenstijl van de 16de en de 17de eeuw. Bijbouw van de 18de eeuw gewijzigd in de loop van de 19de eeuw.