Ensemble bescheiden rijwoningen met traditionele kern die minstens opklimmen tot de 17de eeuw, en in neoclassicistische stijl werden aangepast in de 19de eeuw. Het betreft in oorsprong enkelhuizen van twee of drie traveeën en oorspronkelijk twee bouwlagen, die op één na zijn verhoogd met een mezzanine. De aanpassing van nummer 15, een samenstel van vermoedelijk drie volgens repeterend schema gekoppelde enkelhuizen, dateert uit de vroege 19de eeuw; het dakvenster in de voorlaatste travee werd in 1874 door de timmerman Fr. L. Verbruggen toegevoegd. De enkelhuizen op nummers 11 en 13 werden in 1859 kort na elkaar door Louis J. Heirman aangepast De verbouwing van nummer 13 betrof het aanpassen en verlagen van de kruiskozijnen tot rechthoekige vensters. In het afgesplitste nummer 11 werd het dakvenster in de linker travee vervangen door een mezzanine, en een venster verlaagd tot inkomdeur.

De bepleisterde en beschilderde lijstgevels zijn vermoedelijk opgetrokken in bak- en zandsteenbouw, in het nummer 15 verankerd door smeedijzeren muurankers. Registers van rechthoekige deur en vensteropeningen met hardstenen lekdrempels, vroegere kruiskozijnen. Het nummer 15 onderscheidt zich door octogonale mezzaninevensters, en het in 1874 aangebrachte dakvenster met laaddeur onder een driehoekig pseudo-fronton. De begane grond, oorspronkelijk vermoedelijk een repeterend schema van een venster en deur per pand, is gedeeltelijk verbouwd voor een garage.