Restanten van de voormalige Sint-Eligiuskapel, die volgens verschillende bronnen in 1456 door het ambacht van de smeden werd gebouwd, door de Fransen in 1797 gesloten en gebruikt als vleeshuis, en in de 19de eeuw opgesplitst en aangepast tot twee burgerwoningen. Het betreft een langgerekt volume van twee bouwlagen onder een steil zadeldak dat gevat is tussen aandaken met schouderstukken. Een gedeelte van de voormalige kapel, heden nummer 44, werd op het einde van de jaren 1970 door brand geteisterd en heropgebouwd, met in de nieuwe gevel een spitsboogvenster dat verwijst naar de vroegere kapel.

Nummer 42. In zijn huidige vorm, breedhuis van twee traveeën en twee bouwlagen met een bepleisterde en verankerde lijstgevel die gekenmerkt wordt door een laat-19de-eeuwse winkelpui in neorenaissancestijl, gevormd door een deur en twee grote uitstalramen die van elkaar gescheiden zijn door middel van penanten met spiegel-, diamantkop- en wortelmotieven en bekroond worden door een hoofdgestel op voluutconsoles met bladmotief.

De dakkapellen werden in het derde kwart van de 20ste eeuw toegevoegd.