Twee opmerkelijke panden met voorgevels in empirestijl. Bouw van het ruime herenhuis, heden nummer 57, tussen 1801 en 1808, en in opdracht van nota­ris Pier­re Louis Neefs en naar ontwerp van architect J. Verhey­den, op het perceel dat aanvankelijk ei­gen­dom was van Pier­re Jean Des­wert (één van de ko­pers van het voor­malige au­gus­tijnen­kloos­ter). Verkoop van de woning aan de koopman Pier­re Remy in 1810, die te­vens het belendend braak­lig­gende ter­rein van Jac­ques Smeul­ders verwerft en nog vóór 1815 voor een uit­breiding van het empirehuis zorgt, nu nummer 59, vermoedelijk eveneens opgetrokken door J. Verheyden en waarin de bedrijfsruimten werden ondergebracht. Achter­een­vol­gens wonen in het indruk­wekkende complex: P. Remy en zijn ge­zin en diens zoon Edouard Remy, bekend Leuvens indus­trieel en fi­lan­troop. Het echtpaar August Go­de­froid en Clémen­ce De Becker-Remy erft het geheel in 1896, maar verhuurt het in gesplitste toe­stand. Verkoop van het complex als twee afzon­derlijke woningen in 1932 door Paul André De Becker-Remy, en bouw van een schei­dings­muur tussen de tui­nen van beide hui­zen door de nieuwe eigenaar van nummer 57.

Nummer 57. Ruim L-vormig herenhuis van drie bouwlagen en zes traveeën onder zadeldak, oorspronkelijk met enkelhuisopstand: de vervanging van het benedenvenster door een deur dateert van 1954. Be­pleis­terde en wit ge­schil­der­de lijst­ge­vel met uitgesproken horizontale geleding door cordons en een ritmische opeenvolging van eenvoudige rechthoekige vensters voorzien van luiken op de begane grond, rondboogvensters met geprofileerde booglijst op consoles in vorm van Hat­hor­hoof­den tus­sen Ioni­sche vo­luten en spiegeldecor onder de lek­drem­pels op de bel-etage, en smalle gekoppelde rechthoekige vensters met deelpilasters tussen nagenoeg vier­kante zijven­sters op de bovenste bouwlaag. In de opvallende poorttravee, benadrukt door een ri­sa­liet, is de inmiddels (1954) tot garage ver­bouwde poort gevat in een ge­blok­te rondboogom­lijs­ting, voor­zien van een tra­pe­zium­vor­mige sluit­steen met dia­mant­kop­mo­tief onder kroon­lijst met klossen, en is het aan­sluitend rond­bogige deur­ven­ster geflan­keerd door pi­las­ters met sfinx­hoofd­ka­pi­te­len, die een zelfde kroon­lijst schra­gen; ver­diept rondbooglicht erboven. De gevel wordt beëindigd door een gekorniste hou­ten kroon­lijst op modillons. In het interieur ondergingen zowel de oorspronkelijke ruimte-indeling als inrichting een aantal aanpassingen onder meer in 1932 met wijzigingen van de trapzaal en in 1954 als gevolg van de wijziging van de benedenordonnantie.

Nummer 59. Diepgericht pand met enkelhuisopstand van drie bouwlagen en drie traveeën onder een vooraan afgesnuit zadeldak. Voorgevel - oorspronkelijk bepleisterd - van baksteen met ver­wer­king van zand­steen voor het parement van de begane grond en het poortrisaliet, de vensteromlijstingen, cordons en panelen. Or­don­nantie en decor zijn in grote mate verwant aan nummer 57, uitgezonderd op de bovenste bouwlaag die voorzien is van blindvensters. Poort met recent smeedijzeren traliewerk (gaf oor­spronkelijk toe­gang tot ver­schillende be­drijfs­gebouwen achter het huis); erboven twee bouwlagen hoog spaarveld en een recent dakvenster dat refereert aan het tot 1896 be­kronend laadven­ster.

Ruime herenhuizen in empirestijl uit het eerste kwart van de 19de eeuw. Inrijpoort met classicistisch getint bossage op de benedenverdieping.

Bel-etage voorzien van geprofileerde rondboogvensters op imposten in de vorm van sfinxhoofden; deurvenster geflankeerd door met sfinxhoofdkapitelen bekroonde pilasters die het hoofdgestel dragen.

Mezzanine opgevat als een typische pijlerverdieping. De voorgevel van nummer 51 is ontdaan van zijn oorspronkelijke bepleistering.