Complex herenhuis genaamd “den Grooten Reghenboghe” dat in kern opklimt tot de 16de eeuw. Het betrof een samenstel van twee diephuizen waarschijnlijk de voormalige "den Rooster" en "den Bot". Eerder vormde het pand één geheel met het aanpalende “den Wolsack”, reeds vermeld omstreeks 1400, dat in latere tijden werd opgesplitst. Het huidige, laatclassicistische gevelfront dateert uit de vroege 19de eeuw. Van het vroegere complex bleven enkel de laatgotische huistoren van omstreeks 1500 bewaard, en de gewelfde kelders. Alle gebouwen rond de binnenplaats werden kort na 1970 wegens bouwvalligheid gesloopt. Na afbraak van de voorbouw kwam achter het behouden en gerestaureerde gevelfront een nieuwbouwhotel tot stand, naar een ontwerp uit 1991. De restauratie van de huistoren volgde naar een ontwerp door het architectenbureau De Wispelaere-Cuyvers uit 1993.

Voornaam van opzet, omvat de lijstgevel zeven traveeën en drie bouwlagen, onder een nieuwgebouwde attiek en schilddak. De bepleisterde en beschilderde bovenbouw rust op een gedecapeerde pui uit zandsteen en witte natuursteen (restauratie), met een koetspoort, lateien, lekdrempels en puilijst uit blauwe hardsteen. Regelmatig van ordonnantieschema, legt de compositie de klemtoon op het middenrisaliet Dit laatste wordt gemarkeerd door de rechthoekige koetspoort, gevat in een geprofileerde omlijsting met neuten en gestrekte waterlijst. Verder berust de gevelindeling op rechthoekige spaarvelden en lisenen, die zowel het middenrisaliet als de zijflanken accentueren, op de bovenverdiepingen in kolossale orde. Verder verkleinende registers van rechthoekige vensters met kwarthol geprofileerde dagkanten en individuele lekdrempels. Een klassiek hoofdgestel met een architraaf, vlakke fries en gekorniste, houten kroonlijst op klossen vormt de gevelbeëindiging. Kelders: pijlerarcade van witte natuursteen en ingedrukte gewelven zoals in “den Wolsack”.

De zeshoekige huistoren in de noordoostelijke hoek van de binnenplaats, is opgetrokken in baksteenbouw zonder de gebruikelijke speklagen, met een licht uitkragende uitkijk op zandstenen consoles. Rechthoekige luiken doorbreken de schacht. De gereconstrueerde leien torenspits dateert van de restauratie. Met treden en spil uit zandsteen, is de wenteltrap overkluisd door een bakstenen schroefgewelf. Op het bordes van de uitkijk werd omstreeks 1975 nog een oorspronkelijk 16de-eeuws binnendeurtje geregistreerd.