Traditioneel breedhuis genaamd "Sint-Christoffel", van drie traveeën en drie bouwlagen onder een zadeldak (nok parallel aan de straat). Volgens bouwhistorisch onderzoek zijn de eerste twee bouwlagen te dateren in het tweede of derde kwart van de 16de eeuw. De constructie werd verhoogd met de derde bouwlaag, de dakstructuur en het dakvenster in het laatste kwart van de 16de of of het eerste kwart van de 17de eeuw. Deze chronologie berust onder meer op het verschil in profilering van de balkenlagen, sporen van vlechtingen van de oude brandmuren in beide scheimuren, de ankermerken en vormgeving van het dakvenster. Baron Florentin de Borrekens (1796-1878), echtgenoot van Josèphe du Bois, liet in 1845 gevelaanpassingen uitvoeren door de architect Jacques Van Cuyck. De kruiskozijnen met waterlijst van de tweede verdieping werden verlaagd en net als de eerder aangepaste vensters van de eerste verdieping voorzien van lekdrempels. De pui met middenportaal en kelderluik bleef ongewijzigd. Minstens sinds 1982 vormt het pand één geheel met het aanpalende "Blauwen Haan" (Reyndersstraat 3), dat midden jaren 1980 werd generoveerd.

De gecementeerde lijstgevel is vermoedelijk opgetrokken in bak- en zandsteenbouw, verankerd door smeedijzeren muurankers met gekrulde spie. Registers van aangepaste, rechthoekige deur- en vensteropeningen met hardstenen lekdrempel, vroegere kruiskozijnen met kwarthol geprofileerde dagkanten. Het brede dakvenster van acht treden met schouderstukken en overhoeks topstuk, werd oorspronkelijk geleed door waterlijsten. Een drielicht met kwartholle dagkanten, samengesteld uit een rondboogluik tussen aangepaste kloosterkozijnen, doorbreekt het eerste register. Rechthoekig luik met kwartholle dagkanten boven een balkgat in de topgeleding. Gereconstrueerde pui.

Op de eerste verdieping werden omstreeks 1982 een plafondpapierbehang van omstreeks 1600 en plafondbeschilderingen teruggevonden.