De staketsels. Het "Wester-" en het "Oosterstaketsel" werden oorspronkelijk zeker aangelegd in de periode 1863-1871, doch mogelijk reeds in 1860. De staketsels vormen een belangrijke infrastructuur voor een zeehaven, meer bepaald voor het loodsen van de boten in de havengeul. Reeds in 1872 wees men op de toeristische aantrekkingskracht van voornamelijk het "Oosterstaketsel": "L'estacade sera la promenade favorite cet été; à la fraîcheur qu'on y trouve se joint le charme de vue (...)". Ook het aanschouwen van "une yacht" was een plezier. Dit is een fenomeen dat op vandaag doorleeft, de staketsels worden gebruikt door vissers, op het "Oosterstaketsel" was van oudsher en is nog steeds een drankgelegenheid aanwezig. In die zin vormen de staketsels een soort 'wandelpier' aan het westuiteinde van de Zeedijk (de eigenlijke pier van Blankenberge zal pas in 1894 gerealiseerd worden). Uit prentbriefkaarten blijkt dat het staketsel destijds een mondain gegeven vormde: er werd geflaneerd en gezond.

Het "Oosterstaketsel" wordt in 1907-1908 met - naar verluidt - tachtig meter verlengd.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog worden de brug en de sluizen praktisch volledig vernield. De staketsels moeten in opdracht van de Duitsers afgebroken worden.

Het "Oosterstaketsel" wordt in 1954 heropgebouwd, doch nog altijd als een traditioneel houten staketsel. Het "Westerstaketsel" wordt pas in 1971 heropgericht als een betonnen constructie.

Het licht gebogen "Oosterstaketsel" - in aanleg teruggaand op het eerste "Oosterstaketsel" van de jaren 1860 - vormt een houten constructie op dito in de zeebodem geheide palen. De balken werden gemonteerd met behulp van traditionele gesmede bouten met vierkante koppen. Op het einde van het staketsel is een witgeschilderd ijzeren lichtpunt (vuurtoren) geplaatst om de boten te geleiden.