Gelegen aan de hoek met Oude Baan. Typische, driebeukige Kempische langsschuur, minstens opklimmend tot de 18de eeuw, zie inplanting op de Ferrariskaart van 1771-1777. De schuur zou oorspronkelijk behoord hebben bij het hoevecomplex annex jeneverstokerij en werd ervan gescheiden circa 1800 bij het doortrekken van de straat. Baksteenbouw van vijf traveeën, ten dele geritmeerd door lisenen, met uitgespaarde westhoek onder laagreikend schilddak (nok loodrecht op de straat, Vlaamse pannen). Origineel eiken gebint, aarden vloer.

De typische, driebeukige Kempische langsschuur is gelegen aan de hoek van de Singel met de Oude Baan.

De schuur is niet precies te dateren. Het volume is ingetekend op de kabinetskaart van graaf De Ferraris, vervaardigd tussen 1772 en 1778. Als gebouw dateert de schuur dus minstens van de 18de eeuw, mogelijk is ze ouder. Waarschijnlijk in de 19de eeuw werden, zoals bij de meeste eenvoudige, burgerlijke gebouwen in de Kempen, de buitenmaterialen vervangen door meer duurzame materialen: bakstenen en pannen.

Het betreft een driebeukige schuur van het Kempens langse type, met lage muren in baksteen en met een groot zadeldak in gegolfde, rode pannen. Boven de poort aan de verhoogde doorrit is het dak opgeschort (westzijde). Het gebinte is nog oorspronkelijk. De schuur is 10,40 meter breed en 19,40 meter lang.

Deze Kempense schuur maakt oorspronkelijk deel uit van het gebouwencomplex aan de overkant, binnen de omsluiting van de Singel, de zogenaamde Latijnse School en Jeneverstokerij. De vroegst gekende eigenaar en bewoner was Nicolaes Verelst, schout van Lille, Wechelderzande en Vlimmeren vanaf 1592. Op de Ferrariskaart ligt de schuur nog niet afgesneden van het gebouwencomplex ten noorden van het kerkhof. Pas op de kadasterkaart van 1824 is het huidige oostelijke deel van de Singel waar te nemen, dat de schuur scheidt van het "moeder"-complex.