Traditioneel diephuis genaamd "den Robijn", van twee traveeën en drie bouwlagen, dat in kern opklimt tot de tweede helft van de 16de of de eerste helft van de 17de eeuw. De oude kern werd voorheen aangegeven door het afgesnuite zadeldak (nok loodrecht op de straat, pannen) en de puntgevel aan de achterzijde. Het pand werd in de vroege 19de eeuw in laat-classicistische stijl aangepast met een lijstgevel, door sloop van de vroegere geveltop. De schoenmaker Charles Strybol liet in 1873 de huidige winkelpui in second-empirestijl aanbrengen, waarvan ontwerper noch aannemer uit het bouwdossier vallen af te leiden. Daarbij verdween de laatclassicistische, hardstenen deuromlijsting met imposten, en een neoclassicistisch houten winkelvenster uit 1848. Een houten dakkapel volgde in 1881, uitgevoerd door de aannemer François Van Glabbeek. Samen met het links aanpalende rijhuis en een achterliggende gang werd het pand heropgebouwd tot wooncomplex, naar een ontwerp door de architect Luc Sledsens uit 1994. De gevelopstand bleef behouden, met reconstructie van de getrapte geveltop. De winkelpui, waarvan de indeling in 1900 was gewijzigd, werd in de oorspronkelijke vorm gerestaureerd.

De oorspronkelijke bepleisterde en beschilderde lijstgevel uit baksteenmetselwerk is sinds de heropbouw gedecapeerd en verhoogd met een pseudo-traditionele, getrapte geveltop. Op de bovenverdiepingen, verkleinende registers van rechthoekige vensters met individuele, hardstenen lekdrempels. Oorspronkelijk vormden een klassiek hoofdgestel met een houten kroonlijst de gevelbeëindiging, waarboven een rechthoekige dakkapel. De markante houten winkelpui met middenportaal, rust op een bewerkte hardstenen plint. Deze is samengesteld uit hoekpilasters, bewerkte colonnetten aan weerszij van het portaal met een bewerkt fronton, en een entablement met een gegroefde, metopen- en meanderfries en een kroonlijst. Het second-empiredecor bestaat uit ingekerfde ranken en een golfmeander, rozetten, acroteria en palmetten.