Burgerhuis met traditionele kern dat minstens opklimt tot de 17de eeuw. Het pand werd verhoogd met een mezzanine en zadeldak, naar een ontwerp door de architect Heliodore Leclef uit 1872. Daarbij verdween de oorspronkelijke dakstructuur, mogelijk met dakvenster of topgevel. Opdrachtgever van deze ingreep was juffrouw Mathilde Ullens, een telg uit het geslacht Ullens de Schooten, die op het aanpalende perceel gelijktijdig een herenhuis door Leclef liet bouwen. De woning werd in 1991-1992 gesloopt en vervangen door nieuwbouw, onderdeel van de uitbreiding van het Sint-Lutgardisinstituut.

Rijwoning van drie traveeën en drie bouwlagen onder een zadeldak (Vlaamse pannen, nok parallel aan de straat). Bepleisterde en beschilderde lijstgevel vermoedelijk in bak- en zandsteenbouw, verankerd door rechte muurankers. Aangepaste rechthoekige vensters in vlakke omlijsting met lekdrempel. Rechthoekige deur in laatclassicistische omlijsting uit blauwe hardsteen uit het eerste kwart van de 19de eeuw, met ingediepte pilasters en een gestrekt entablement op consoles met rozet.