"Résidence Duin", appartementsgebouw naar ontwerp van Pierre Agon, in een stijl die invloeden vertoont van de art deco en van de internationale stijl.

"Résidence Duin" is opgetrokken circa 1936 op de net verkavelde gronden van het Albertstrand. Binnen deze verkaveling krijgt het gebouw een beeldbepalende rol, omdat het op de Zeedijk de grens aangeeft tussen Duinbergen en het Albertstrand. De bebouwing op de Zeedijk in het Albertstrand bestaat van bij het begin uit aaneensluitende hoogbouw tot zeven bouwlagen. Dit is volledig in overeenstemming met het veranderende en vooral sterk toenemende toerisme na de Eerste Wereldoorlog, dat de nood schept om over te stappen van hotels en losstaande, eerder kleinschalige vakantiehuizen, naar appartementsgebouwen. Van interbellumbebouwing in het algemeen is langs de Zeedijk van Knokke-Heist maar weinig overgebleven, wat het belang van dit gebouw extra onderstreept.

Het appartementsgebouw "Résidence Duin" (zie belettering in de inkompartij) is gebouwd in het interbellum (1936) als een typische "residentie", id est een bepaald type van collectieve privé-(vakantie)behuizing waarin bouwconcept en vormelijke uitwerking de nodige aandacht krijgen, om op die manier het gebouw een bepaald allure te geven. Dit in tegenstelling tot de huidige, algemeen gangbare, vereenvoudigde formules en clichés. Het pand is ontworpen door architect Pierre Agon, een Duinbergse architect die in het interbellum instond voor tal van villa's en andere gebouwen in een diversiteit van stijlen. De stijl van dit gebouw kan getypeerd worden als een combinatie van art deco en internationale stijl, een vormgeving die uniek is voor Duinbergen.

De plattegrond is langwerpig, met centraal in het gebouw een open ruimte; de gevarieerde vormgeving van de gevels zorgt voor een grillige omtrek. De gevels zijn opgebouwd rond de torenvormig uitgewerkte hoekpartij; aan de kant van de Zeedijk bevindt zich naast de toren de opvallende inkompartij; zowel aan de Zeedijk als in de Leeuwerikenlaan bevindt zich telkens een zijvleugel met appartementen.

De gehele opbouw en afwerking van het gebouw weerspiegelt de hiërarchische status van de verschillende onderdelen van het gebouw, zijnde de hoekpartij, de inkompartij en de twee zijvleugels met appartementen. Vooreerst is er het spel met de bouwhoogtes: de hoekpartij telt acht bouwlagen, de inkompartij zeven en de beide zijvleugels zes, alles gevat onder platte daken. Het gebouw is opgebouwd rond een betonskelet. De oorspronkelijke gevelafwerking is gevarieerd, met een structurele afwisseling van bepleistering en donkere baksteen. Bepleistering wordt aangewend bij de met vensterregisters opengewerkte parementen van de hoektoren en de zijvleugels: de vooruitspringende doorlopende en gevelbrede erkers en de hoektoren vormen daardoor een soort gordijngevels, "façade libre". De ramen liggen in de gepleisterde gevelvlakken, maar werken horizontaliserend door de donkere afwerking van de vensterbanken en tussenstijlen. De verticaliserende factoren zijn de pijler centraal op de hoekpartij, die vertrekt in de onderbouw en boven het dak uitmondt in een vlaggenmast, en de doorlopende tweezijdige erkers tussen de ronde hoekpartij en de zijvleugels kant Leeuwerikenlaan. Het zijn deze in het gevelvlak horizontale vensterregisters en het veelvuldig gebruik van hoekvensters die een duidelijke invloed zijn van de Internationale Stijl. Baksteen wordt gebruikt voor de zijdelingse, dieperliggende stukken van de zijvleugels en oorspronkelijk voor het volledige parement van de inkompartij, dat in tegenstelling tot de andere onderdelen van het gebouw een erg gesloten karakter heeft. De oorspronkelijk blinde gevel wordt enkel onderbroken door een gepleisterde bekroning bovenaan, een wit vlak met de naam van het gebouw in typische art-decobelettering en door later aangebrachte kleine vensters in het centrale, dieperliggende muurveld. Door de huidige witschildering van de meeste delen van het gebouw, onder meer de inkompartij en het schrijnwerk, gaat de kracht van de contrasterende materialenwerking gedeeltelijk verloren. De lage gelijkvloerse verdieping moet dienst doen als sokkel voor het totale gebouw, maar verliest deze functie door de aanbouw van voorzetterrassen.