Historiek en context

Pakhuis gebouwd in opdracht van de zakkenmaker Louis Van Ooteghem, naar een ontwerp door de architect Jos. Evrard uit 1910. Het aannemersbedrijf G. Hargot & R. Somers voerde de werken uit. Het betrof oorspronkelijk een geheel van twee identieke, gespiegelde pakhuizen met een centrale binnenplaats, op een perceel tussen Everaertsstraat en Biekorfstraat. In 1925 liet Van Ooteghem het complex door Evrard uitbreiden met een vleugel uit gewapend beton op een gedeelte van de binnenplaats. Het noordelijke pakhuis aan de Biekorfstraat werd in 1953-1954 ingrijpend verbouwd of heropgebouwd. Het zuidelijk pakhuis aan de Everaertsstraat maakte tot omstreeks 1990 deel uit van het gebouwencomplex van de firma John Martin Ltd., en werd in 1993 omgevormd tot de Turkse moskee Imami-Buhari Camii.

John Martin, importeur en bottelaar van Britse bieren, en producent van Martin’s Pale Ale, had zich in 1911 op het rechts aanpalende perceel gevestigd met een bierdepot, kantoor en paardenstal. Dit complex werd verhoogd en in omvang verdubbeld met de bouw van een complex op de hoek van Everaertsstraat en Klamperstraat, naar een ontwerp door de architect Frans Mertens uit 1920 (Everaertsstraat 105). In 1922-1924 voegde deze nog bedrijfsgebouwen toe aan beide zijde van de Klamperstraat, verbonden door een luchtbrug.

Het zakkenmagazijn Van Ooteghem behoort tot het vroege oeuvre van Jos. Evrard, die eind jaren 1890 zijn debuut had gemaakt, en actief was tot eind jaren 1940. Auteur van een behoudend oeuvre, bracht hij in 1910-1913 de neogotische Sint-Lambertuskerk in de Lange Lobroekstraat tot stand, en in 1927-1931 de Heilige-Geestkerk aan de Mechelsesteenweg.

Architectuur

Met een gevelbreedte van zeven traveeën omvat het pakhuis drie bouwlagen onder een plat dak. Het gevelfront heeft een parament uit rood baksteenmetselwerk in kruisverband, geaccentueerd door speklagen uit gesinterde baksteen, en met spaarzaam gebruik van blauwe hardsteen voor de plint, afzaat, lekdrempels en dekstenen. Axiaal-symmetrisch van opzet, legt de compositie de klemtoon op het hoger opgetrokken en naar boven verjongende middenrisaliet, dat oorspronkelijk werd gemarkeerd door een spitse rondboogpoort. Verder wordt de opstand geritmeerd door rechthoekige spaarvelden met tandfriezen en kolossale lisenen, en op de hoeken bekroond door postamenten. Regelmatig ordonnantieschema opgebouwd uit registers van steekboogvensters op individuele lekdrempels, breder in het middenrisaliet. De rechthoekige poorten overspannen door een ijzeren I-balk met rozetten dateren van een latere verbouwing.

De interne constructie van het pakhuis berustte oorspronkelijk op een rasterstructuur van zes rijen van zes pijlers of kolommen, vermoedelijk uit gietijzer, waarop de balkenlagen rustten, ontsloten door een trap tegen de oostwand. De binnenplaats tussen beide gespiegelde pakhuizen werd aan één zijde geflankeerd door een verbindingsgang en aan de andere door het sanitair. De uitbreiding uit 1925 berustte op een rastervormig betonskelet van drie bij drie traveeën en drie bouwlagen hoog.