Deze opvallende burgerwoning in neo-Vlaamse renaissance werd in 1887 ontworpen door architect J.L. Hasse in opdracht van Meyers. Het is het enige pand in deze stijl die op de Italiëlei is bewaard tussen de overwegend neoclassicistische eind-19de-eeuwse panden die er nog zijn. Meer dan op de andere leien, werd op de Italiëlei gekozen voor opvallende gevels in eclectische of neorenaissancestijl, iets wat nu niet meer in het sterk gewijzigde straatbeeld af te lezen is.

Het is een smalle rijwoning van drie/twee traveeën en drie bouwlagen onder een zadeldak waarvan de nok loodrecht op de straat is gericht. De klokgevel heeft een parement van rode baksteen met rijkelijk gebruik van natuursteen voor decoratieve elementen. De bouwlagen zijn van elkaar gescheiden door zware hardstenen puilijsten, met op de eerste verdieping een gevelbreed balkon en op de tweede verdieping borstweringen met verlengde diamantkoppen. Typerend aan deze woning zijn de pilasters die elke bouwlaag markeren: op de begane grond versierd met grote wortelmotieven en uitlopend in de consoles onder het balkon, op de verdiepingen hebben de pilasters gegroefde schachten en kapitelen. De geveltop is verlevendigd met beslagwerk van voluten, palmet en een ondertussen verdwenen bekronende obelisk. Rondboogvensters op de verdiepingen in geprofileerde omlijsting met diamantkopsleutel en imposten; rechthoekige benedenvensters met blind boogveld. Begane grond aangepast voor horecafunctie; schrijnwerk gewijzigd.