Voormalig herenhuis in eclectische stijl, naar een ontwerp door architect Eugène Dieltiëns uit 1911. Opdrachtgever was Odile Geelhand-Meyers (Antwerpen, 1850-Antwerpen, 1923), echtgenote van Ludovic Geelhand (Antwerpen, 1849-Middelburg, 1914). Het hotel behoort vermoedelijk tot de meest prestigieuze realisaties uit de latere fase van de loopbaan van Eugène Dieltiëns. Actief vanaf begin jaren 1880, zijn van zijn hand vooral eenvoudiger burgerhuizen in conventionele neoclassicistische stijl bekend. In 1941 werd het gebouw door architect Joseph Somers opgedeeld in appartementen en met een bijkomende verdieping verhoogd, in opdracht van de nieuwe eigenaar weduwe Léon Van Parijs. Somers voert vanaf 1935 diverse opdrachten uit voor de belangrijke Antwerpse importeur van exotisch fruit Léon Van Parijs (ELVEPE), zowel aan de privéwoning als voor bedrijfsgebouwen en investeringsprojecten, waaronder de nieuwe kantoren en magazijnen van de firma in de Zeevaartstraat.

Het oorspronkelijke herenhuis was een statige rijwoning met koetspoort, één van de enige van dit type aan de Jan Van Rijswijcklaan. Het vier traveeën brede gebouw omvatte een souterrain en drie bouwlagen onder een mansardedak. De indeling beantwoordde aan de typologie van het hotel voor de vermogende burgerij, met een opdeling in ontvangst- en privé-vertrekken, dienstlokalen en -circulatie. De plattegrond was georganiseerd rond de centrale traphal, die aansloot op de koetspoort. Op de bel-etage namen twee salons de straatzijde in, en de eetzaal met terras en office de tuinzijde. De twee bovenverdiepingen boden telkens ruimte aan een viertal slaapkamers. Het souterrain met de keuken was gereserveerd voor het personeel, met een diensttrap doorlopend tot de mansarde. Tot de uitrusting behoorde een automobielgarage met chauffeurswoning achteraan in de tuin.

Bij de verbouwing van 1941 werden de verdiepingen omgevormd tot identieke appartementen van hoge standing, met als belangrijkste ingreep de bouw van een nieuw trappenhuis met lift en luchtschacht ingeplant ter hoogte van de vroegere koetspoort, de uitbouw van de mansarde tot een volwaardige derde verdieping, en de toevoeging van een vierde verdieping. De oorspronkelijke traphal ging daarbij verloren, samen met de vroegere indeling van het interieur. De nieuwe appartementen met centrale hal omvatten een woon- en eetkamer aan de straatzijde, twee slaapkamers waarvan de grootste met terras aan de tuinzijde, en verder een badkamer, keuken en meidenkamer.

De voorgevel met een parement van natuursteen op een arduinen plint vertoont een klassieke geleding in horizontale registers, met verticaal de klemtoon op het uit de as geplaatste middenrisaliet. De opeenvolging van rechthoekige vensters met entablement bepaalt verder de regelmaat van de ordonnantie. Boven een geboste begane grond wordt de eerste verdieping gemarkeerd door frontons op consoles, de tweede door Ionische pilasters die ook het portaal flankeren. Oorspronkelijk werd de compositie beëindigd door een breed hoofdgestel en een attiekbalustrade met dakvensters, eveneens onder driehoekig fronton. De typische ornamentatie met een palmettenfries in het portaal, fakkels en spiegelmedaillons in het risaliet, een meanderfries op de hoofdverdieping, en het gebruik van bossage en de Ionische orde, zijn ontleend aan het neo-Grec, een stijl die exclusief teruggrijpt naar de klassieke Oudheid.