Watermolen op de Molenbeek. De inplanting is oud: een gebouw op deze plaats is reeds aangeduid op de Ferrariskaart (1771-1777), doch niet als watermolen vermeld. Een gebouw van kleinere omvang is weergegeven in de Atlas van de Buurtwegen (1845). In zijn huidige vorm kan het gebouw een oude kern hebben, doch deze is niet meer te bespeuren; het is een volledig constructie uit de tweede helft van de 19de eeuw in eclectische stijl met neogotische componenten en een complexe vorm. Het bestaat uit vier delen: het molenhuis is een laag breedhuis van één bouwlaag, het woonhuis sluit hierop aan en bestaat uit twee L-vormig op elkaar staande vleugels van twee bouwlagen met een hierboven uitstekende ronde toren in de oksel. Achter deze gebouwen bevindt zich nog een recente vergroting naar achteren toe.

Bakstenen gebouwen onder zadeldaken (mechanische pannen), het torentje onder kegeldak (windvaan, leien), afgewerkt met hardsteen en zachte natuursteen voor de decoratieve elementen. De vensters zijn geleed en rechthoekig, en ingeschreven in verdiepte muurvlakken van verschillende vorm. Rechthoekige deuren in hardstenen omlijsting.

Het molenhuis is thans eveneens als woonhuis ingericht, en hoewel zich aan de rechtse zijde een houten molenrad bevindt is het molenwerk volledig verdwenen.