Gegroepeerde, neotraditionele bebouwing, opgetrokken in de jaren 1920 door de "N.V. Vilvoordsche Voorzienigheid", in het kader van de woningnood na de Eerste Wereldoorlog. Mondelinge gegevens van de huidige bewoners maken melding van het bouwjaar 1926, bevestigd door kadastrale gegevens; dezelfde bronnen spreken van zware schade tijdens de Tweede Wereldoorlog, gevolgd door een gedeeltelijke wederopbouw.

Bakstenen rijhuizen met verspringende volumes van één à twee bouwlagen onder veelal gecombineerde, pannen bedaking. Verwerking van zandsteen, gedeeltelijk (imitatie)natuursteen, voor neotraditionele elementen als hoekblokken, steigergaten muurbanden, consoles van de overkragende verdiepingen en dekstenen van de getrapte toppen. Gevarieerde muuropeningen, meestal rechthoekig, waaronder een aantal kozijnvensters. Enkele typische elementen uit de bouwperiode als sierankers, erkers en de luifel van nummer 64-65. Nummer 61 gemarkeerd door een korfboogportiek.

Ingeplant langs de Willebroekse vaart, een groep huizen gebouwd met afbraakmateriaal (?) uit de 17de eeuw en afgewerkt in neotraditionele stijl. Tot dezelfde soort behoort het ingangspaviljoentje bij het sportveld, gedateerd anno 1683.

Deze huizengroep vormt het gehucht zogenaamd De Drie Fonteinen, toponiem wijzend op een in 1560 door de stad Brussel gebouwde sluis, waarbij in 1565 fonteinen ontstonden; dit gaf aanleiding tot gehuchtvorming met onder meer een in de 17de eeuw reeds vermelde afspanning. Drie Fonteinen was nog in trek als pleisterplaats in de eerste helft van de 19de eeuw, doch de teleurgang, halverwege de 19de eeuw, werd veroorzaakt door de aanleg van de spoorweg Brussel/ Mechelen